Poezi nga Sokrat Habilaj
Thanë se Atdheun e kemi bashkë,
Dhe na treguan një lum, a një pllajë.
Një imazh reje, që tundej si erashkë,
Dhe një pirg dhè që pret në skaj.
Pastaj i morën për vete, një nga një,
Të gjitha ato që kishim bashkë në letër.
Kur panë se për ne, nuk mbeti asgjë,
Thanë:-Ikni! Thyeni qafën diku tjetër!
Dhe ikëm larg nga Atdheu i rrëmbyer,
Se veç një pirg dheu kemi pronë atje.
Ndoshta kur të jemi nën të, sy shqyer,
Do pyesim:-I kujt pra, ishte ky Atdhe!?
ObserverKult
Lexo edhe:
REKOMANDIME LEXIMI NGA SOKRAT HABILAJ
Në kuadër të rubrikës Rekomandime leximi, ObserverKult kësaj radhe ka mysafir poetin Sokrat Habilaj.
Ja cilat janë librat që Habilaj u sugjeron të pasionuarve pas leximit.
————————————————————–
Arti i të shkruarit, ndoshta ka lindur edhe si një nevojë për t’u arratisur nga bota ku jetojmë. Dëshira për të jetuar dikur tjetër, për të shpëtuar nga trishtimi i kësaj bote, bën të mendosh se duhet krijuar një mjedisi i ri, një strehë e re, një ishull, i cili është krijimi vetjak dhe fillimisht i përket vetëm atij që e krijon.
Nga Sokrat Habilaj
Më pas, kur ai që merret me letërsi, e ka krijuar letërsinë e tij, (ishullin e tij), çdo krijues kërkon që këtë ishull, ta vizitojnë sa më shumë, që ai të kthehet në një lloj mënyre në një gjetje “turistike”, përkatësisht artistike. Pikërisht këtu qëndron dhe dilema.
Në shekuj është krijuar letërsi dhe vazhdon të krijohet pa fund, por shumica e saj humbet në terrin e viteve, duke u kthyer në ca ishuj të harruar që nuk na kujtohet më as emri i tyre, e jo më të mendojmë se ia vlejnë të vizitohen ende…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
