Sikur ta dija ç’është dashuria!
Ta fiksoja në qiell si një portret tre dimensional
ta kundroja siç kundrohet një skulpturë
greko-romake me gjithë imtësitë lundruese
pa e përqeshur as tradhëtuar
ose ta mbaja në duar
si një medaljon diamanti verbues,
apo siç mbajnë të miturit një kukull barbi
me flokë të përskuqur e të artë.
Ta dija ç’është lënda që dhemb
që më merr dhe i marr frymën,
atë lirinë që mbytet në robërim e sjelltas
e gjitha e mirëvijëzuar dhe e shkoqur
si damarët e një ëndrre që shihet syhapur.
E mbaruar si lumturi e mbaruar,
e vdekur si ndjenjë e vdekur.
Diçka e pamundur gjersa dashuritë
janë të verbra dhe të paprekshme
si gjuhët e një flake prej nga
s’mund të zgjohesh dhe as rilindësh
