Syrgjynosun andërr kam
pamun babën
n’livadh tue kthye vadën
te Lisi Kanjushës
me ja ndjellun kthimin
E nânën n’bahçe me kepë t’reja
rreth qafe si me kânë Mundamala
e traditës Hindu
Asht nji nga ditët historike
po me ndaljën e luftës nuk ndalet mjerimi
E parëndomtë âsht ajo ditë vuejtjesh
si kalendar datash të shlyeme
Gra e nâna dhe aty këtu naj burrë
Tue lyp trupa nëpër varreza masive naj shéj vaje me bâ taman
Zogjtë fluturojnë ngatrrueshëm
Krahëdjegun
të mbijetuemit kthehën tek trualli
(Disa nuk u kthyen kurrë
Edhe pse me vite e vite i kërkuen
Vorr me u bâ nishan)
Tek vorret e reja ndonji zbrazun mbet
Sall me emnin e t’vramit
Ndoj oxhak qindroi mbi të lejlek
i djegun si flamur i leckosun
dhe votra nxjerr tim
Ndoj orë u gjet tue matë kohën
e tjetërkujt
Ndoj këpucë tue shkel udhët pa njeri
Ndoj shpi me shpella t’hapuna
nga gjyle topi si gojë kulshedre
Ku mundet nji dritare me u vù
Ndoj mur si qiell i zhbiruem kujtimesh dhe sh’pia n’tuebâmje
Si në fotografinë e Hazir Rekës
Nji derë megjithë xhama të veturës
Zastava 101 prodhim jugosllav
ngjyrë e verdhë dheu
gjetun në varrezat e kerreve shtangun në baltën e gjallë
që ende avullon e vjen aromë shpie
Shqiptari që mbeti gjallë
lyen me lloq koren e jetës
ardhmëninë e tij e të fëmijëve…
Nga Halil Matoshi
*Titulli i origjinalit: Dita kur u ndal lufta
ObserverKult
Lexo edhe:
HALIL MATOSHI: SH’PIA E VJETËR
Dera asht si baba që t’ruen
Nga ernat e forta nga ulurimat
Dritarja asht si nâna
që sheh përjashtë
kudo që je ajo të vjen mas
sepse druen për fatin tand
rrethue me demonë…
Skejon perden e rri tanë natën çuet nâna tue pa rrugën
që del në botë
Poezinë e plotë e gjeni KETU
