Poezia “Mërzitje” nga T. S. Eliot
E diel: e njëjta ceremoni në të njëjtën orë;
Fytyra tipike të kësaj dite pushimi;
Kapele, borsalina, i njëjti vend takimi.
Ky ritual i përjavshëm vetëmashtrimi,
Ta prish disponimin tënd shpirtëror
Nga kjo tërheqje vëmendjeje me zor.
Mbrëmje, ndizen dritat, çaji zien mbi zjarr,
Mes fëmijëve në rrugë, një top lart hidhet;
Mërzitja nuk arrin të përmblidhet
Kundër këtij komploti të marrë.
Dhe Jeta, me flokë të thinjura nga shpresa,
E flashkët, e shpëlarë, por qibare,
Me kapelë, dorashka, në dorë një cigare;
Veshur me kostum, hesht e nuk lutet,
(Por, disi e paduruar nga vonesa)
Në derën e Absolutes pret të futet.
Përktheu: Rudi Bobrati
ObserverKult
Lexo edhe:
Ndërkohë që ajo qeshte, unë e dita se kam me u përfshí në atë qeshje dhe kam me qenë pjesë e saj, derisa dhambët e saj ishin vetëm yje aksidentalë me nji talent për skuadrile. Unë u tërhoqa nga gulçimet e shkurta, i thithun në çdo rimëkambje momentale, humbun ma në fund në shpellat e errëta të fytit të saj, plagosun nga murmurima e muskujve të padukshëm. Nji kamarier i moshuem me duert që i dridheshin po shtrinte me nxitim nji mbulesë me katrorë pembe e bardh mbi tavolinën e hekurt jeshile të ndryshkun, tue thanë: “Në qoftë se zonja dhe zotnia duen me pi çaj në kopsht, në qoftë se zonja dhe zotnia duen me pi çaj në kopsht… ” Unë vendosa se në qoftë se tundja e gjijve të saj mund të ndalej, disa prej fragmenteve të mbasdites mund të mblidheshin, dhe e përqendrova vëmendjen time me kujdes të veçantë te ky fund.
(Nandor 1915)
Përktheu: Ag Apolloni
