Poezi nga Teodor Keko
Do iki dhe kokën nuk do ta kthej
të shikoj Dajtin plak të trishtuar,
të shoh kafetë mbushur me pleq,
të shoh gazetat në rrugë shtruar.
Pse ta kthej kokën? Këtu çdo cep
një gjë të hidhur më kujton.
Një fëmini që iku për lesh,
sa për rininë, si erdhi shkoi!
Do iki! Borxhe më kujt s’i kam.
Të lehtë në trup e kam ndërgjegjen.
Dhe që mos kthehem më kurrë pas
do marr me vete vetëm vdekjen.
Ndoshta do ketë për mua globi
një pëllëmbë vend me paqe, jetë,
një pëllëmbë vend ku nuk është hobi
mos lesh njeri të jetë i qetë.
Një Zot e di në do kem fat,
por, sidoqoftë, do jetë më mirë.
Një zë më thotë: “Mbathja me vrap!”,
dhe tjetri shton: “Ik me dëshirë!”
*Titulli i origjinalit: “Pa kthyer kokën”
ObserverKult
—————–
Lexo edhe:
