Poezi nga Teodor Keko
Larg syve mbetën buzëqeshjet
dhe dashuritë nga zemrat larg.
Veç vdekja afër, fare afër
me dorën ngritur qëndron në prag.
Dëgjoj trokitjen, puthjen ia ndjej,
shprishje gjymtyrësh në trupin tim.
I dashuruar pas dashurisë
mbeta i veshur me qejf.
Sot s’është çudi në prag të jetë
duke trokitur vetë dashuria.
Por unë s’e njoh. Kam frikë. S’hap derën.
Drejt vdekjes shkoj, siç një jetë ika.
ObserverKult
—————————-
Lexo edhe:
BASHKËSHORTJA KUJTON TEODOR KEKON: KAM 19 VJET QË JETOJ ME KUJTIMET PËR TY
Nga Xhuli Shkurti Keko
Por ngaherë në ditët e fundgushtit , në këto 19 vjet, përballoj dicka më të fortë, ndjenja e humbjes më është më prezente se cdo ditë të vitit.
Në çdo 20 gusht filloj e përgatis veten për takimin e datës 22 e pas çdo takimi kthehem në shtëpi më e zhgënjyer se kurrë sepse prapë, megjithëse flas e flas, asnjë përgjigje nuk marr prej teje, asnjë buzëqeshje, asnjë përqafim.
Shpesh e ngushëlloj veten duke menduar se mbase ti merr kohe të mendohesh, mbase gjërat rrjedhin më ngadalë në atë botën ku ti tashmë jeton, mbase sa të mbërrijnë atje fjalët e mia e sa të kthehen mbrapsh përgjigjet e tua duhet ca kohë. Kushedi mbase ti pret rastin që përgjigjet t’i dërgosh sa herë unë e fëmijët kemi më shumë nevojë, në atë mënyrën që vetëm ti vazhdon të dish ta bësh aq mirë, me mbështetjen që na jep pikërisht në momentin e duhur.
Të tregova dje për fëmijët që tashmë janë katër. Për Teon, të cilit i folëm aq shumë për ty gjatë qëndrimit në Tiranë (po shkon katër vjeç e duket sikur kupton gjithshka). Të tregova edhe për jetën time në Tiranë, për librin që po shkruaj e kam ndërmend ta botoj vitin e ardhshëm. Të tregova që i mbijetova covid-it, pse-në ti e di – ende nuk mendoj se duhet t’i le vetëm fëmijët. Sigurisht qava, t’u ankova se jam e rrethuar me plot njerëz e prapë ndihem vetëm për sa kohë fëmijët janë larg e ti s’je.
tekstin e plotë e gjeni KËTU
