Teodor Keko- poet, tregimtar dhe gazetar i njohur. Ai lindi më 2 shtator 1958 dhe është ndarë nga jeta në vitin 2002 pas një sëmundje të rëndë.
Ai është shquar për antikonformizmin e tij, mjeshtrinë dhe thjeshtësinë në rrëfim në prozën e shkurtër.
Ndër romanet e tij më të njohura është “Shënimet e një gruaje”. Në këtë roman mund ta gjej veten mbase çdo grua, sepse në to flitet për dashurinë dhe për pjesën më të sinqertë njerëzore.
Ky roman i Teodor Kekos është botuar fillimisht në vitin 1995 dhe një fragment nga “Shënimet e një gruaje” mund ta lexoni në vazhdim:
-Mos qaj, -iu përgjërova Anës atë natë, -si ka thënë Naimi: Lum kush të rronjë, ta shohë zonjë…
-Ai ka dhënë këshilla për ata që dinë të lexojnë -ma ktheu, – e jo për analfabetët!
E kundërshtova butë.
-Edhe për ata që dinë të dëgjojnë, Ana!
-Po, – tha krejt papritur, duke fshirë lotët. – Ma recito pak edhe atë vjershën tjetër, “Jakë, o ditë e uruar…”!
Tunda kokën.
– Atë një herë tjetër, -ia preva.
S’bëri fjalë.
– Si të duash, – u tërhoq, – unë për të mirën e Naimit ta kërkova, meqë atë e ka vjershën më gjeniale…
Pastaj mërmëriti edhe një herë “Lum kush të rronjë” dhe e qepi gojën. S’kishte dëshirë të fliste më.
Ditët tona ishin të bukura vërtet. Erërat sa vinin zbuteshin, në qytet po shfaqeshin gjithmonë e më dendur gjahtarët e rosave me çifte në krahë e zagarë që u vërtiteshin nëpër këmbë. Sytë e Anës ftoheshin papritur, me të pikasur zagarët.
Asaj i përngjanin me ata frymorët pseudonjerëz, të cilët patën ëndërruar me pasion e fantazi njëherësh, që ta bënin Anën të tillë, të lëvizte bishtin orë e çast e t’u lëpinte këmbët. Kjo metamorfozë e tmerronte dhe mbërthehej nga melankolia e Brutit, siç mundohesha të tallesha unë për t’ia larguar mendjen e keqe.
Por nuk qe nevoja as për njohuri nga lashtësia e as për teatër, se zagarët zhdukeshin pas bërrylilt të rrugës, ashtu siç ishin shfaqur, dhe sytë e saj zbuteshin e bëheshin femërorë përsëri. Bile, kur të ktheheshin në muzg apo të nesërmen gjahtarët me bisht ndër shalë e qen të mërzitur ndër këmbë, ngaqë nuk kishin plagosur, e jo më vrarë ndonjë gjë, Ana do të shkrihej fare në dritare e do të më thërriste mua:
– Ema, eja, më qafsh! Mos e humb rastin! Shikoji trimat!
Ha-ha! Kur s’ke mend, ke këmbë!… Ku e dinë këta fakirë se gruri, ai grurë socialist që bën një lek kilogrami, i ka fshirë me kullota e i ka ngrënë me rosa e derra të egër!…
*Fragment i shkëputur nga romani “Shënimet e një gruaje”
Përgatiti: K.B.- ObserverKult
—————–
