Ju ftojmë t’i lexoni tri poezi të përzgjedhura nga krijimtaria e Drago Siliqit*
DASHUNIA
Ç’asht dashunia? – flasin shumë në botë.
Ca lule vjeshte, që gënjejnë rininë.
Ç’asht dashunia?… Veç një andrr’ e kotë, –
thonë gjithë ata, që s’njohën dashuninë.
Ç’asht dashunia?… Interes n’dy anë.
E krahasojnë ate me tregëtinë
të gjithë ata, që rini n’zemër s’kanë
e s’mund ta gjejnë në jetë kurrë dashuninë.
Ç’asht dashunia?… Lule e vërtetë,
por plaket jeta, ajo ma nuk ndrin, –
thonë gjithë ata, që s’jetojnë dot një jetë
e s’kanë fuqinë ta mbajnë dashuninë.
Asht dashunia: krue i pashterim!
Sa herë që pi, ma shumë të shtohet eti.
N’te pasqyrohet qielli në kthjellim,
ma e pafundshme ajo asht se deti.
Asht dashunia: erë e lirë, që fryn
e plagët ma të randa t’i shëron,
minierë e thellë, që plot visare ndryn,
pallat prrallor, ku lumtunia rron.
I ka ajo dy sytë porsi perria,
zemrën e saja ma të nxehtë se zjarri,
flokët – të arta, ndjenjat – si magjia,
me te ndër lufta bie luftëtari.
Edhe nuk vdes. S’asht andërr kjo. E vërtet.
Për gjithë ata që kanë dashuni.
Ajo provohet veç një herë në jetë,
nuk vdes, as plaket kurrë si për çudi.
NUK DI SE SI MË LINDI DASHUNIA
Nuk di se si më lindi dashunia,
nuk di se si u lidhëm na të dy.
Porse më duket: gjithë vitet e mia
sikur përhera unë kam qenë me ty.
Në fund të dheut fshehun ti po të ishe,
me falë po t’duhet ma se sa një jetë,
porsi kalorës prrallash do të vijshe,
ndër njëmijë shtigje ty kisha me t’gjetë.
S’të dashunoj si zanën mrekullore,
që fërfërit n’mendafshe anembanë –
si shokun por ma të afërt, që përdore
kalojmë brigje e shtigje pranë e pranë.
LIRIKË
Që ditën e parë të dashurisë
Ne fjalët tona ligje i bamë:
Përgjysëm çastet e lumtunisë
Përgjysëm hallet tona ndamë
Çdo gja përgjysë do e kemi në jetë,
Qysh dy fatet i bashkuem
Kur njani frymëzim të ketë
Do të jetë dhe tjetri i frymëzuem…
Unë flas për ty e ti për mue
Si për vetveten, kush t’na pyesë
Dhe me ba fjal’ e me u zemrue
Të drejtë kemi gjyspërgjysë!
Në t’ardhmen, vajz’ a djalin tonë
Përgjysë do e kemi unë’ e ti
Por gjysmat tona gjithmonë
Janë e mbeten vetëm nji…
Drago Siliqi u lind më 9 qershor të vitit 1930 në Tiranë, në një familje me tradita patriotike. Bir i poetit Bllazho Siliqi dhe nip i rilindësit të shquar Risto Siliqi, Dragoja u lidh fare i ri me Luftën Antifashiste. Në fillim të viteve 1950, ai punoi në shtypin e rinisë dhe të fëmijëve dhe filloi të botojë vjershat e para.
Nga viti 1952 deri në vitin 1957 studioi në Institutin e Letërsisë “Maksim Gorki” në Moskë. Në vitet 1957-1958, punoi si korrespondent i gazetës “Zëri i popullit” në Shkodër. Në vitin 1958 filloi punën si redaktor e më pas drejtor i shtëpisë botuese “Naim Frashëri”, ku punoi derisa humbi jetën më 13 korrik të vitit 1963, në një aksident ajror në Irkutsk të Rusisë.
Drago Siliqi ishte poet, kritik letrar dhe botues; ai i ka lënë trashëgim letërsisë shqipe poezi të frymëzuara, si dhe një numër artikujsh kritikë. Ai drejtoi me aftësi dhe pasion shtëpinë botuese “Naim Frashëri” dhe bëri të mundur botimin në shqip të shumë kryeveprave të letërsisë botërore.
Vëllimi i tij i parë me poezi, “Zgjimi i pranverës”, u botua në vitin 1950 dhe më pas u ribotua në vitin 1965.
Krijimtaria e Drago Siliqit është përmbledhur në disa botime: “Kur zemra flet” (1970); “Poezi të zgjedhura për fëmijë” (1976); “Çdo vit agimet zbardhëllojnë” (1977); “Në kërkim të së resë” (1969, 1973, 1987); “Vepra letrare” botuar në dy vëllime (1986) dhe “Poezi të zgjedhura” e “Në kërkim të së resë” në dy vëllime (2000).
Drago Siliqi la pas bashkëshorten e tij, Drita Shundi Siliqi (1933-2013), dhe dy vajzat Darina Siliqi Demiri e Laura Siliqi Konda.
ObserverKult
Lexo edhe:
PROMOVOHET “NJË JETË NË FLUTURIM” I POETIT DRAGO SILIQI, LAURA KONDA FLET PËR TË ATIN
