Ishte skenaristi i cili kishte belbëzim si fëmijë ndërsa shkroi skenarin për George VI, të luajtur nga Colin Firth, duke kapërcyer pengesat në të folur.
Bëhet fjalë për David Seidler, i njohur më së shumti për skenarin e tij, fitues të Oscar në ‘The King’s Speech’, ka vdekur në moshën 86-vjeçare.
Skenaristi i lindur në Londër, i cili kishte problem në të folur duke u rritur u frymëzua të shkruante për historinë e vërtetë se si Mbreti George VI e kapërceu pengesën e të folurit me një terapist.
Vdekjen e të ndjerit e ka konfirmuar së fundmi menaxheri Jeff Aghasi derisa bëhet me dije se vdekja ka ndodhur në udhëtimin që kishte në Zelandën e Re.
“David ndërroi jetë në vendin që e ka dashur më së shumti në botë, pra Zelandën e Re, vendi që i ka dhënë atij paqen dhe qetësinë duke peshkuar”, bëri me dije Aghasi.
Seidler fitoi çmimin Oscar dhe Bafta për skenarin më të mirë origjinal për dramën historike të vitit 2010, ku luajti Colin Firth, i cili fitoi Bafta për aktorin më të mirë dhe Oscar për përshkrimin e tij të mbretit. Projekti u vlerësua gjithashtu me çmimin Oscar për filmin më të mirë dhe filmin e shquar britanik në Baftas.
Gjatë gjithë karrierës së tij, Seidler shkroi një sërë projektesh, duke përfshirë muzikalët e animuar për fëmijë “The King and I”, “Quest for Camelot” dhe “Madeline: Lost in Paris”.
Seidler fitoi çmimin e tij të parë të Shoqatës së Shkrimtarëve për filmin biografik të vitit 1988 Onassis: Njeriu më i pasur në botë me Raul Julia në rolin e Aristotle Onassis. Ai gjithashtu shkroi dramën komedike të Francis Ford Coppola të vitit 1988, Tucker: The Man and His Dream. /The guardian
ObserverKult
Lexo edhe:
RIZA BRAHOLLI: MË IKE EDHE TI
Poezi nga Riza Braholli
Kur gjithë e më pak më duan shumë njerëz
dhe bota ime tkurret e tëra brenda derës,
nuk qe kaq e pamundur të m’ikje edhe ti;
dhe s’është e para herë që m’u në pik të verës
më sjell qielli furtunë, plot shira e stuhi,
më shtie nëpër pellgje me kaq humor të zi!
Më duhet veç me veten të strukem e të mblidhem
me unin në një qoshk të zihem e të grihem,
mbi vete ta hedh barën sërish dhe këtë herë,
se mbi suvala deti nuk munda që të ngrihem;
si zogu i zgalemit, lëshuar mbi humnerë,
t’i turrem dashurisë, ta rrok si asnjëherë.
Se drita e shkëlqim e gaz më prure, verë
e zgjove bisqe plot mbi cungun tim të prerë.
Por mugëtira erdh’ sërish kaq e pabujë,
dhe mendja s’e gjen fjalën e fjala shkon në erë
bodrumit tim në terr, plot rraqe e rrëmujë
një rubinet në terr pikon e vret me ujë
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
