Unë ta ofroj zemrën…
Nga Jane Austen
“S’mund të vazhdoj të dëgjojë në heshtje. Më duhet të flas me ju me mjetet që kam në dispozicion. Ti ma sëmbon shpirtin. Jam mes agonisë dhe shpresës.
Mos më thuaj se është vonë, se kjo ndjenjë e çmuar është zhdukur përgjithmonë. Unë ta ofroj përsëri zemrën time, ajo të përket ty, madje edhe më shumë se kur gati e theve para tetë vitesh e gjysmë.
Për hir të zotit, mos thuaj se burri harron më shumë se gruaja, se dashuria e tij vdes më shpejt. Unë nuk kam dashur askënd tjetër, pos jush.
Mund të kem qenë i padrejtë, ndoshta i dobët dhe i lënduar, por asnjëherë mendjelehtë. Në Bath më ke sjellë veç ti. Mendoj dhe bëj plane vetëm për ju. Nuk e keni vënë re? A është e mundur që të mos i kuptoni dëshirat e mia?
Nuk do kisha pritur as këto dhjetë ditë, nëse do t’i kisha njohur ndjenjat e tua. Më duhet të largohem pa e ditur fatin tim, por do të kthehem këtu ose do të të ndjek sa më shpejt të jetë e mundur. Mjafton një fjalë, një shikim, për të më lejuar të hyj sonte në shtëpinë e babait tënd ose kurrë”.
*Shkëputur nga “Bindja” e Jane Austen
ObserverKult
Lexo edhe:
lexo edhe:
NË ZEMRËN TËNDE DESHA TË RRI..
Në zemrën tënde desha të rri… poezi nga Georg Fon Der Fring
Kjo koka ime plot marrëzi
Njëherë pat mend ajo,
Në zemrën tënde desha të rri,
Por aq sa duhej, jo.
Të ëmblat buzë, të kthjelltit sy,
Gjithçka ishin ato.
Krejt u ndryshova veç; për ty,
Por aq sa duhej, jo.
U bëre nënë ti mes nesh,
Fëmijët mbaje kudo,
Ne rrinim tok, të shihja shpesh,
Por aq sa duhej, jo.
Poezinë e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
