Një grua kosovare, në harresë që kur burri i saj u zhduk në luftë, fillon një sipërmarrje biznesi përkundër mosmiratimit të përhapur nga burrat.
Lufta në Kosovë përfundoi më 1999, por për shumë familje, humbjet dhe asgjësimet krijuan konflikt që zgjati thellë në shekullin e ri, duke bërë jehonë deri më sot, shkruan Variety.
Ky truizëm i zymtë siguron sfondin e filmit debutues solid dhe me mendje të kthjellët të Blerta Bashollit, “Zgjoi”, i cili nxjerr një histori të jetës reale të këmbënguljes kundër paragjykimeve të pakapërcyeshme për shtresat e vogla të rehatisë dhe shpresës që mund të japë.
Fahrija, e luajtur me përmbajtje të fortë dhe të guximshme nga Yllka Gashi, është një nga ndoshta një duzinë grash në fshatin e saj të vogël kosovar, burrat e të cilave u zhdukën gjatë luftës.
Tani vite më vonë, trupi i tij nuk është gjetur kurrë; përpjekjet e autoriteteve për të gjetur të zhdukurit kanë qenë zhgënjyese të ngadalta.
Brenda hierarkisë shumë patriarkale të shoqërisë rurale të vendit, kjo i vendos këto të veja mbase në një situatë të pamundur, veçanërisht kur, si Fahrija, ato kanë një familje për t’u kujdesur.
Ato pritet të jenë në pritje të vazhdueshme të kthimit të burrave të tyre, duke u mbështetur në shpërndarjen e mirë të ndihmës sociale, sepse për të marrë një punë ose për të ngritur një biznes shikohet jo vetëm si një përmbysje e rendit natyror, por si një shenjë e mosrespektimit të burrit dhe mundësisht humbje e moralit.
Në shtëpi, Fahrija kujdeset për vjehrrin e saj Haxhi (një i shkëlqyeshëm, Çun Lajçi), një vajzë adoleshente dhe një djalë më të vogël, me secilin prej të cilëve ajo bie në konflikt për pavarësinë e saj të perceptuar dhe turpin që shkelja e tillë i sjell familjes.
Ajo kryen, për shembull, mëkatin e marrjes së patentës së shoferit dhe kur dikush hedh një gur nëpër dritaren e makinës së saj dhe e quan atë një prostitutë, një grup burrash të moshuar jashtë një kafeneje nuk bëjnë asgjë për ta ndihmuar. Duket se ata e miratojnë aktin.
Është shumë më keq sesa mendojnë. Jo vetëm që Fahrija po vozit makinën, ajo është rrugës duke u kthyer me sukses pasi ka arritur të furnizojë një supermarket me ajvarin e saj shtëpiak (i njohur në këtë rajon) me shoqen e saj Nazen (Kumrije Hoxha), një grua e moshuar e parespektuar, e cila sjell nga humori shpesh i errët një frymë humori të mirëpritur.
Ky është biznesi që ato krijuan, së pari me shumë pak mbështetje nga gratë e tjera të fshatit dhe kundërshtimin aktiv të burrave.
Por, së shpejti shembulli stoik i Fahrijes ka një efekt inkurajues mbi bashkëmoshataret e saj dhe madje fillon të bëjë përshtypje tek Haxhiu, ndërsa çështja e fatit të burrit të saj Agimit mbetet torturisht pa përgjigje.
“Zgjoi” është një film i drejtpërdrejtë, i paraqitur në imazhe të dorës, të pafinancuara të Alex Bloom, të akorduara në ngjyrat kafe dhe gri të tonit mesatar; këtu, edhe rrezet e diellit duken jo miqësore.
Rezultati i shkëlqyeshëm i Julien Painot përdoret me masë dhe një sekuencë e vetme e shkurtër e ëndrrave ka të bëjë me gjithçka që ekziston për sa i përket lulëzimit më individual.
Se një film i tillë i nënvlerësuar, zyrtarisht i kujdesshëm, mori çmimin e publikut, regjisë dhe të jurisë së madhe në një konkurs siç është Sundance World Dramatic është ndoshta një faktor i admirimit që shkakton për Fahrijen të vërtetë (biznesi i turshive i së cilës vazhdon të lulëzojë) lehtësia në dukje me të cilën historia e saj mund të hartohet në ritmet e një rrëfimi të njohur triumfi mbi fatkeqësinë.
Sidoqoftë, ka momente, veçanërisht në performancën këmbëngulëse të Gashit, që lidhen me një fuqi emocionale të egër, transmeton lajmi.net.
Kur Fahrija kënaqet me një arritje, si marrja e kësaj licence ose shikimi i produkteve të saj të grumbulluara për herë të parë në një raft dyqani; kur ajo kërkon me dëshpërim një furgon plot me kufoma, ku mund të jenë mbetjet e trupit të Agimit dhe më prekëse, kur, pasi mbajti barrën e kaq shumë gjykimit dhe dyshimit mbi ndjenjat e saj për njeriun e zhdukur, ajo kujtoi shkurtimisht për atë me Haxhiun.
Ai ishte, zbulojmë, një njeri i butë, i cili ndërtoi kosheret e tij, të cilat bletët nuk i pickuan kurrë dhe për të cilat Fahrija beson se do të kishin mbështetur zgjedhjet që ajo kishte bërë.
Është një koment ndjellës, që na shtyn të kuptojmë se një pjesë e tragjedisë së njerëzve të brezit që shkatërrohen nga lufta është se shoqëria në përgjithësi humbet përparimin dhe ndriçimin që më e mira prej tyre do të kishte promovuar.
Filmi modest i Bashollit luan në pikat e forta të ekranit të vogël dhe duhet të jetë në gjendje të paraqesë suksesin e tij të Sundance në një ekspozim më të gjerë.
Por që ajo në mënyrë të qëndrueshme i përmbahet konventës së njohur të historisë frymëzuese, të vërtetë nuk duhet të tejkalojë ngritjen e përfundimit të saj.
Për shembull, në të ardhmen, Fahrija do të duhet të merret me të njëjtin shitës të specave të kuq që u përpoq ta përdhunonte, megjithëse këtë herë ajo do të mbajë një çelës të rëndë për mbrojtje.
“Zgoi” ka të bëjë me shpërblimet e fituara me vështirësi të rezistencës, por ka një goditje: një kujtesë se sa të rrezikshëm mbeten komunitetet patriarkale për gratë madje, dhe ndoshta veçanërisht, ato që arrijnë të gdhendin një vrimë të vogël të pavarësisë brenda tyre./rtklive
