Ju ftojmë të lexoni poezinë “Lot” të poetit amerikan, Walt Whitman!
Lot! Lot! Lot!
Natën, në vetmi, lot,
Mbi t’bardhin breg pikojnë, pikojnë, pikojnë nga ranishta thithur,
Lot, asnjë yll ndriçues, gjithçka n’errësi dhe shkreti,
Lot të njomë prej syve të një koke t’mbështjellë;
Po ç’është kjo hije? Kjo formë n’errësi, me lotë?
Ç’kokël e paformë ajo ësht’, përkulur, kërrusur atje përmbi rërë?
Lot kullues, lotë dënestar, grahma, të mbytur n’të egra klithje;
O stuhi, e mishërueme, në ngritje t’paprerë, n’sulm
me hapa t’shpejtë nëpër plazh!
O stuhi nate e egër dhe ‘mjerë, me erën – o shkulm
dhe dëshpërim!
O hije kaq e qetë dhe ‘hijshme ditën, me t’qetë
fytyrë dhe ecje t’rregullt,
Por natës tutje, ndërsa fluturon, asnjë s’sheh – Oh
atëherë, oqeanin e robëruar,
Të lotëve! Të lotëve! Të lotëve!
*Titulli i origjinalit: “Lot”
Përktheu Neli Naço
ObserverKult
———————–
Lexo edhe:
