Ishim duke ndenjur, poezi nga Wolfgang Carstens
në bar
pas leximit
kur ky farë kauboji
nga Montana
m’u afrua
dhe më tha
të dalë jashtë.
derisa kacafyteshim
në vendparkim,
më duhej ta pyesja:
“epo,
ç’dreqin ke
me mua, a bën ta di?”
“me ty s’kam bash asgjë personale,”
më tha,
“thjesht gjithmonë kam pasur qejf
të rrahem me një kanadez.”
“boll mirë,
sot qenka dita jonë më fatlume,”
i thashë,
e fërkoja grushtin
në pëllëmbën tjetër,
“sepse
unë gjithmonë kam dashur
t’i jap dajak për merak
një hajvani amerikan.”
Përktheu: Fadil Bajraj
ObserverKult
Lexo edhe:
DAN DENTON: MOS GËNJENI PËR TË QARIT
Poezi nga Dan Denton
unë jam nga
një gjeneratë klishe
nga një qytezë klishe
në Miduest
ku ata përnjëmend
na kanë shpëlarë trurin
me arsimin publik të klisheuar
se djemtë nuk qajnë
si edhe me çdo gjë tjetër
si me vakinë e falënderimeve…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
Lexo edhe:
JIM MORRISON: AH, SIKUR
Udhëkryqet
vend ku fantazmat
qëndrojnë për t’iu përshpëritur
udhëtarëve në vesh dhe
për t’i bërë që të interesohen për
fatin e tyre
Autostopisti pi:
“Përsëri i thërras zotat e fshehtë
të errët të gjakut”
——–Pse na thërret?
Ti e di çmimin tonë. Ai
kurrë s’ndryshon. Vdekja
jote do të të japë jetë
dhe do të të lirojë nga fati
i zi. Por po bëhet vonë.
——–Ah, sikur të kisha mundësi që t’ju shihja përsëri
dhe të flas me ju, dhe të shëtis
paksa në shoqërinë tuaj,
dhe të pi pijen marramendëse
të bisedave tuaja,
mendova
——–të shpëtoj shpirtin tashmë
të rrënuar. të arrij çlodhje.
Të plaçkis arin e gjelbërt
në bastisjen pirate dhe të sjell
në kamp lavdinë e moçme…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
