Nga Xhabir Ahmeti
Jemi strukur në acarin që e shpërndan vetmia, rrimë në natën e gjatë pa Linditën e Luranin, rrimë e shpupurisim me gishta rërën e shkretisë e cila nuk ka ofertë tjetër për ne përveç kotësisë. Dhe, nëpër lot shikojmë nga dritarja. Nuk duket dot horizonti prej hapësirës së mbështjellë me terr. Nuk shohim shteg. Kah mëngjesi duken yjet thuajse bredhin në pikëllim, poshtë shtrihet pashpresa, mbi shpatullat tona të lodhura rëndon pagjumësia si një thes me gurë mbi shpinë , ndërsa në shpirt një rrëshiq i zi i fryn prushit që djeg e përvëlon.
Kjo është e tashmja jonë.
Dikur thoshin, “sabër he burrë”, “sabër moj nënë e mirë”, kudo që të jesh rrokullehet koha me një zhurmë që bëhet si në binarët e trenit, rang-dang, rang-dang dhe më në fund s’ka çare pa sjellë edhe për ju një të mirë. Po s’dha krye asnjë shpërthim drite mbi visoren me shumë shtresa pikëllimi. Vite po bëhen pa Luranin, shtatë muaj e sa pa Linditën, ndërsa ne vetëm erën e tymit të trenit e ndjejmë dhe herë pas here e dëgjojmë kërcëllimën vajtuese të erës kur e hap dhe e mbyll krahcën e dritares. S’ka lajm të mirë, s’futet asnjë rreze nëpër dritaren tonë.
Burim i dritës për ne ishin ata: Lurani e Lindita.
Durim, durim! na thonë. Koha i shëron plagët. Por sa më shumë kalojnë vitet, sa më shpejt ikin muajt pa fëmijët tonë të dashur, ne e ndjejmë në lëkurët tona ngushticën e vjershës së Linditës “Në boshllëkun e trungut” dhe zërin e veçantë të Luranit kur na drejtohej me dashuri “mami im… babi im”. Ne presim, kurse ngushtica e zvogëlon rrethin e saj dhe na e zë frymën neve.
Një djalë patëm, na iku ndër yje, një vajzë patëm, shkoi në kujtime.
Kur ishin ata me ne koha ecte si përroi rreth rruge. Kishte lezet atëherë. Tash kur s’janë ata, kohë s’ka, kurse përroi po shteret.
ObserverKult
Lexo edhe:
