Këto ditë ka dalë nga shtypi vëllimi i dytë i librit “Flasim përhanshëm…” ku mund të gjeni intervista me personalitete kulturore, të shtruara bashkë me pjesë nga krijimtaria letrare e secilit krijues, në një gosti ku flitet për gjithçka, realizuar nga Xhemazije Rizvani.
Brenda kopertinave të librit, botuar nga SH.B. “Syth”, do të gjeni bashkëbisedimet e këndshme, interesante dhe provokuese të Xhemazijes me këta autorë: Primo Shllaku, Lirim Alija, Romeo Çollaku, Elvana Zaimi, Xhabir Tabaku, Vlora Konushevci, Vlora Ademi, Arjola Zadrima, Ana Kove, Sokrat Habilaj, Besnik Camaj, Rozafa Shpuza, Ilire Zajmi dhe Daim Miftari.
Në vazhdim ju ftojmë të lexoni fjalën e autores, botuar si parathënie e librit:
Ajo çfarë dua të parathem…
Sadoqë duken të ëndërrta këto biseda, shpesh janë më të kapshme, më të sakta e më të prera për njerëzit e fjalës së bukur, të cilët janë në pajtim ose mospajtim të përhershëm me atë që (s’) dëshirojnë ta thonë.
Flasim përhanshëm vazhdon të jetë një mënyrë komunikimi me poetë të ndryshëm nga Maqedonia e Veriut, Shqipëria dhe Kosova.
Shpesh, gjatë leximit, qeshem, trishtohem, mendohem dhe shumëçka tjetër më ndodh dhe meqë është një formë ndryshe interviste, pyetem nëse dikujt do t’i interesonte ta lexonte të tërin pa u mërzitur. E di që po dhe e di që njeriu që dashuron, s’mund të dashurojë pa poezi. Këtu bashkërrijnë edhe poezitë e dashurisë, edhe ata që dashurojnë. Mëkatarë e shenjtorë bashkë.
Si në Gostinë e Platonit, përpiqen të na sjellin pikëpamje mbi jetën, gëzimin, harenë, hidhërimin, leximin, vetminë që ka qenë dikur dhe vetminë industriale e digjitale që e ka kapluar botën sot.
Pajtohemi dhe jemi në harmoni me jetën përderisa ekziston vargu i shumëllojtë dhe i pafundmë. Unë mendoj si Lasgushi kur thotë: “Nuk ka pra poezi të madhe ose të vogël, të mirë ose të keqe, por vetëm poezi që i përshtatet plotësisht potencialit jetësor dhe poezi që s’i përshtatet. Poezia që i përshtatet, është POEZI, ajo që s’i përshtatet NUK është poezi dhe pra duhet të vdesë, të mos rrojë – sikundër dhe s’rron po humbet. Pse duhet të jetë poezia e fortë, potenciale, e përsosur?”
Ne qeniet njerëzore të papërsosura, nuk mund të flasim për një art që ndërtohet mbi fjalë dhe aq më pak të flasim për përsosmërinë e saj, kjo është ajo që ma neverit kritikën dhe shpesh më duket qesharake e më kujtohet Sarajliçi kur thotë se kritikët janë si ata pleqtë që flasin për dashurinë, por të bëjnë dashuri nuk munden.
Te shumica e intervistave do të vëreni që poetë të ndryshëm janë shprehur në dialekt. Unë jam fanatike e standardit gjuhësor, por toleranca vjen si pasojë e asaj që poetët janë botë më vete dhe kanë specifikat e veta gjuhësore se si shkruajnë.
Është e vështirë të gjejmë përse njerëzit shkruajnë vargje. Disa e bëjnë për motive emocionale, disa të ngacmuar nga ngjarje të jetës, disa diktohen nga një muzë që u pëshpërit në vesh. A është vështirë? Disa janë përpjekur të përgjigjen, disa kanë dhënë modele vjershërimi pa dhënë një përgjigje. Mund ta provoni të hidhni një varg pas kësaj faqeje nëse jeni shumë kureshtarë, nuk dhemb. Nëse do t’ju vijë turp nga ajo që keni shkruar, lirisht griseni më gjithë këtë faqe që s’ju thotë gjë.
ObserverKult
Lexo edhe:
14 INTERVISTA TË PËRHANSHME NË GOSTINË E DYTË LETRARE TË XHEMAZIJES
