Nga Zija Çela
Isha njëzet vjeç dhe pyeta: “Kur do ta njoh?”. Në njëzet e pesë thashë: “Kur ta kem njohur, do të jemi gjithmonë bashkë.”
U bëra tridhjetë dhe ne ishim bashkë. Në tridhjetë e pesë ishim përsëri bashkë.
Po mbushja dyzet, kur bëmë udhëtimin e madh. Nuk mbaj mend se ku vajtëm, por kthimi ishte njëlloj si prej botës së përtejme: njëri prej nesh u tjetërsua aq shumë, sa e humbi toruan edhe tjetri.
Në dyzet e pesë u ndamë.
Pesëdhjetë vjeç i trokita në derë. Doli dikush dhe më tha:
“Ajo po fle. Ke ndonjë porosi?”
“Jo, – thashë, – vetëm desha të dija nëse është mirë.”
“Ajo është mirë”, – tha.
Ende s’jam pesëdhjetë e pesë që ta di nëse është zgjuar nga gjumi dhe vazhdon të jetë mirë. Ndoshta kur të bëhem gjashtëdhjetë, do të pyes veten: “A do ta shoh përsëri?” Nëse në gjashtëdhjetë e pesë nuk do të jetë ajo që do të trokasë tek unë, shtatëdhjetë vjeç do të martohem me një tjetër.
Kam frikë të plakem, por sidomos kam frikë të vdes, pa pasur afër një dorë gruaje.
“Titulli i origjinalit: “Trokitje”
ObserverKult
_________________
Lexo edhe:
ZIJA ÇELA: E SHTUNË, 4 MARS, DRITANI MBYLLI SYTË…
DASHURIA ËSHTË MË E FORTË SE VDEKJA
E shtunë, 4 mars, Dritani mbylli sytë.
Fragmente nga “Për dashurinë shkruhet pas vdekjes”.
I gjithë njerëzimi, sado që pa ndonjë biletë në dorë, është pjesëmarrës në një lotari të përbotshme, ku orë e çast hidhet shorti më i fshehtë. Rezultatet nuk komunikohen, ato vetëm ekzekutohen. Paradoksi është se humbet ai që fiton. Kështu, një ditë prej ditësh, ne e humbëm djalin tonë.
Kur mbylli sytë, dy prej miqve në Tiranë ua dërgova lajmin me SMS me të njëjtin tekst. Në mos gaboj, nuk e përmendja fjalën vdekje, por njoftoja ndryshe: “Na ishte njëherë një baba e një djalë që…
Shkrimin e plotë e gjeni KËTU.
ObserverKult
