Poezi nga Sergei Esenin
Më jep dorën të shkruaj
Të marrë krahë mendimi.
Më jep pulsin e zemrës
Mos të ngrij trishtimi.
Më jep buzët e tua,
Puthjen ta jap unë
Eja, nxito hapat
Mos ke humbur udhë?
Shkretetirë e borë, hëna farfurin
Vendi anembanë, dergjur në qefin
Dhe mështenkat qajnë, pyjeve pa jetë
Kush kështu ka vdekur?
Mos vallë unë vetë?
Shqipëroi: Faslli Haliti
ObserverKult
———————-
Lexo edhe:
Esenin: Në çdo vend të shoh ty…
Të tjerë të morën ty:
mua më mbeti tymi i flokëve
dhe qelqi i syve të tu gri
Lodhja ngjyrë vjeshte e fletëve.
Oh stina e vjeshtës! M’e shtrenjtë
Nga pranvera dhe vera e nxehtë.
Ndaj kaq fort i pëlqeve ti
Fantazisë së poetit të vërtetë.
Unë nuk gënjej me zemër:
Që sot jam gati të bërtas
Me gjithë zërin se rrugën
E huliganizmit unë e lashë.
Tashmë vjen koha e lamtumirës,
Arrogancës origjinale, të paepur:
Zemra piu një mishelë pijesh
Më të fortë se alkooli më i thekur
Dhe në dritaren time troket shtatori
Me një degë të kuqe shelgu mavi,
Sepse më përgatit për në një takim
Fare në heshtje, pa asnjë ceremoni
Tani shtrëngoj aleancën me universin
S’kam humbur gjë për hesapin tim.
Veç Rusia më ngjan si me një tjetër:
Varreza, shtëpi të ndryshme për verim.
Shikoj përreth me sy të transparent
Dhe në çdo vend të shoh ty,
Motër, mike,
Shoqe ideale e poeti të ri.
Vetëm ty, duke mohuar tipin tim
I pafe, unë mund të këndoj
Rrugëve në gjysmmëperëndim
Huliganizmin ta shporr, ta dëboj.
Përktheu: Faslli Haliti
