Poezi nga Pablo Neruda
Dua ta dish
Një gjë.
Ti e di si është kjo punë:
Nëse vështroj
hënën prej kristali, degën e kuqe
të vjeshtës së ngeshme në frëngjinë time,
nëse prek
tok me zjarrin
të pakapshmin hi
e të rrudhurin kurm të drurit
gjithë më shpie tek ti
sikur gjithë ç’ekziston,
erëmime, dritë, metale,
të ishin varka të vogla që lundrojnë,
drejt ishujve të tu që më presin.
Në e gjykon të gjatë e të çmendur
valëvitjen e flamujve
që kalon në jetën time
dhe vendos
të më lësh bregun
e zemrës ku kam rrënjë,
mendo
se në atë ditë,
në atë orë
do të ngre krahët
dhe rrënjët e mia do të dalin
të kërkojnë të tjerë troje.
Por
nëse çdo ditë,
çdo orë
ndjen se për mua ke qenë e shkruar
me ëmbëlsi të paepur.
Nëse çdo ditë ngjitet
t’më kërkojë një lule në buzët e tua,
ah dashuria ime, ah e imja,
në mua gjithë ai zjarr përsëritet,
në mua asgjë nuk shuhet e as harrohet,
dashuria ime me dashurinë tënde ushqehet, e dashur,
e gjersa të kesh jetë do të jetë në krahët e tu
pa u larguar prej të mive.
Përktheu: Suadela Balliu
ObserverKult
Lexo edhe:
PABLO NERUDA: KUR TË KAM TY, KAM ÇDO GJË…
Në qoftë se sytë e tu nuk do të kishin ngjyrën e dritës së hënës
të një dite të plotë (ndërpritet këtu nga zgjimi i foshnjës-
dhe nis të shkruaj sërish pas 26 orësh)
të një dite të plotë mbushur me baltë, punë dhe zjarr
në qoftë se nuk do t’i kisha këtu lëvizjet e tua të hijshme, të shkathta si ajri
në qoftë se nuk do të ishte kjo javë kaq e kristaltë
jo vetëm prej çasteve të verdha të vjeshtës që kacavirret nëpër vreshta.
në qoftë se ti nuk do të ishe kjo bukë aromatike e hënës
gatuar me miellin që kam shpërndarë në qiell
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
