Poezi nga Jacques Prévert
Ishte në një lagje të Qytetit –Dritë
Ku bënë përherë errësië ku s’ka ajër kurrë
Dhe dimri si në verë bën atje përherë dimër
Ajo ishte mbi shkallë
Dhe ai pranë saj dhe ajo pranë tij
Ishte natë
Binte erë squfur
Sepse pasdite kishin vrarë çimkat aty
Dhe ajo atij i thoshte
Është errësirë këtu
S’ka ajër
Dhe dimri si në verë bën përherë dimri këtu
Dielli i të mirit Zot nuk ndiçon këtu tek ne
Ka shumë punë në lagjet e të pasurve
Shtrëngomë krahë
Puthmë
Puthmë gjatë
Puthmë
Më vonë do të jetë tepër vonë
Tani është jeta jonë
Këtu vdes nga gjithçka
Nga të nxehtit dhe të ftohtit pastaj
Ngrin vapë
S’ka ajër
Po të pushoje ti së më puthuri
Do të vdisja e mbytur besoj
Pesëmbëdhjetë vite je ti pesëmbëdhjetë vite unë
Tridhjetë vite bëjmë të dy bashkë
Tridhjetë vite s’je më fëmijë
Jemi pra në moshë pune
Kemi të drejtë të puthemi
Më pas do të jetë tëpër vonë
Puthmë!
Tani është jeta jonë.
Përktheu: Faslli Haliti
ObserverKult
Lexo edhe:
JACQUES PRÉVERT: TË RINJTË QË DUHEN
Të rinjtë që duhen puthen në këmbë
Përballë portës së natës
Dhe kalimtarët që kalojnë i tregojnë me gisht
Por të rinjtë që dashurohen
S´ndodhen aty për askënd
Është vetëm hija e tyre
Që dridhet në errësirë
Duke shkaktuar tërbimin e kalimtarëve
Tërbimin e tyre përbuzjen e tyre nënqeshjet e tyre
Zilinë e tyre
Të rinjtë që dashurohen s´janë aty për askënd
Ata janë gjetiu shumë më larg se nata
Shumë më lart se dielli
Janë në shkëlqimin verbues të dashurisë së tyre të parë.
Përktheu: Faslli Haliti
ObserverKult
