(part two)
Ishte luftë t’parën herë
kur m’u tekën vorret n’ândërr
ku shkelsha
prapë udhëtim nëpër andërr të keqe
mas 21-vjeçe’
Në ândrra njerëzit vdesin
e çohen prapë
qanë për ta pelim bâhesh
e si në filmat pa zâ qeshin me ty qaraveshen
të flasin me kode telegrafike
fotografi bardhezi
Po janë aq të ftohtë aq të largët
Munohesh me e nda ditën nga nata
ose me u thanë shtyju ma néj
mos m’u rras te huna
po s’nxjerr zâ
I takon kur thuajse i ke harru
Siç takon bimët pranverave
Që nxjerrin sythat
sikur thonë ishim këtu!
Po s’u pamë sivjet!
bacilë të funddhéshëm na zunë jesirë*
Dhe varret mbijnë
në sferat e nënvetëdijes palë-palë
kundërmojnë gelçere t’shueme
në dhomat e ngujimit
Thasë t’zi e t’bardhë shushurisin
tek përplasën morgjeve
sikur pëshpërimat e kortezhit tek flasin për çaste jetike
kur klerikët lexojnë psalm a sure
n’vorrimin e ni t’panjohtuni
Andrrat mbajnë erë dezinfektuesish
secila nga to derxhë difton
Ishte makth i madh
pranverë e mungueme
lulet sivjet s’na u deshtën as për vorre!
(14 prill, 2020)
*Jesir, arabizëm i vjetër, ngulitun në gjuhën uzbeke si asir që dmth rob lufte.
