mos u nis asaj përpjete asaj tatëpjete
nëse nuk je e gatshme t’i ruash sytë
t’i këputësh si dy kokrra rrushi
e t’ia falësh fundit të saj
*
zaten e dashur
kur ia dalim ta besojmë ekzistencën e infinitit
të pamundësisë së gjithhershme
atëherë e gjejmë të kërkuarën e çdokohshme
të vërtetën pra
dhe përfundimisht bindemi
se s’paska qenë gjë tjetër
veçse një gënjeshtër e paqtë
në sofrën e jetës
të bekuar me dhimbje
me dhimbje bekuar
por këtu nuk mund ta qesim pikën
*
asgjë nuk ekziston moj e mërzitura e bukur
as dhe një thërmijë pluhuri që krenarisht ia shkelim dinjitetin
as dhe një kakarisje e pulës sharkë
as edhe një perandori e qelqtë e zjarrtë
as edhe një pordhë dimërake e gjyshës
as edhe ëndrra e perlës për abortin e së ëmës
dhe as ti
pa frymën
pa frymën
as dhe unë
*
ne të vdekshmit e lindur gjithmonë në kohë të keqe
të epokave të arta
qëllimshëm duam t’mos i besojmë
zbulimit të madh të njeriut
ujit të nxehtë
rrotës rrotullake që sillet
shkallës për t’i mbushur grushtat me qiell
kaq dashuri duhet
vetëm kaq
për ta marrë vesh
se vet kuptimi
i pakuptimtë është
*
dhembshurakja ime e madhe
këtu soset sokaku
pas vogëlsisë harrohemi
trishtohemi nga tragjikja
prandaj ia plasim gazit
gazit të bubullimtë
*
e sytë
ah diell i tyre i terrtë
na bëhet i panevojshëm tashmë
para dritës së përjetshme
të përbrendshme
dhe gajasemi me shkopin e bardhë të injorancës
që për fakeqësinë tonë
prifti i lagjes e ka pagëzuar me sintagmën
komedi e kaltër
e shqepemi e shqyhemi pas bythës së shenjtë
derisa të çmendemi një ditë
para daullës së botës
kur jep shpirt kotësia kozmike e lumturisë
shndërrohemi në një dimension tjetër
*
po ç’djall me brirë
na qenka ai premtim
pa ne
