Poezi nga Bertolt Brecht
Në atë ditë të muajit blu shtator,
Nën atë peme kumbulle të re,
E mbaja atë, të zbehtën dashuri, të qetë,
Në krahët e mi si ëndërr plot hare.
Dhe sipër nesh, n’atë qiell të bukur vere
Qëndroi një re, që e pashë gjatë atje,
E bardhë, e bardhë ish, dhe tepër lart ish ngritur
Kur desha prapë ta shoh, në atë vend më s’qe.
Prej asaj dite shumë e shumë muaj
Kaluan e u shuan s’di se si.
Dhe vetë kumbulla do jetë prerë,
E po më pyete ç’u bë kjo dashuri?
Ja ku të them: Tani nuk më kujtohet,
E di, megjithatë, ç’mendon dhe ti qyshkur,
Po unë fytyrën vërtet e kam harruar,
Veç një gjë di: E putha atë dikur.
Dhe puthja vetë krejt do të ish harruar
Po të mos kishte qenë ajo re,
Atë kujtoj dhe kam për ta kujtuar
E bardhë qe dhe erdh që lart te ne.
Sot, ndoshta, prapë kumbulla ka çelur,
Ajo sot ndoshta ka të shtatin kalama;
Por reja atje u shfaq veç ca minuta,
Kur ngrita sytë ta shoh, nga era u shpërnda.
Përktheu: Petraq Kolevica
———————–
Lexo edhe:
Bertolt Brecht: Unë nuk të kam dashur kurrë më shumë…
Unë nuk të kam dashur kurrë më shumë, ma soeur
Se kur u ndava prej teje atë buzëmbrëmje.
Pylli më kapërdiu mua, pylli blu, ma soeur
Pylli blu dhe sipër tij yjet në anën e perëndimit.
Unë nuk qesha, aspak nuk qesha, ma soeur
Teksa drejt fatit të errët ecja lojazi –
Teksa fytyrat prapa meje tashmë
Ngadalë u venitën në muzgun e pyllit blu…
Gjithçka ishte mrekulli atë natë, ma soeur
As atëherë, as dhe më vonë, kurrë më –
E pranoj: s’më kish mbetur asgjë përveç zogjtë e mëdhenj
Dhe britmat e tyre të uritura në qiellin e mugët të mbrëmjes.
Në shqip: Skënder Buçpapaj
ObserverKult
