POEMA E DULÇINJES
Unë se kam ndeshë ala kurrë Dulçinjen time
Vetëm se e di që ajo ka sy të vokët
Që i ngjajnë aq shumë lotëve të mij në muzg
E shkojnë tuj lanë mrapa të njajtën vijë të bardhë
Me aeroplanët në fluturimin e fundit
Kur nuk e kapërcejnë ma vjeshtën.
Dulçinja ime nuk asht si zonjushet e tjera të botës
Se ajo nuk merret me zbukurue sytë e lëkurën
Porse rrin me orë të tana tuj ndjekë muzgun
Nëpërmes synit të saj të vokët që takon shpesh
Në horizonte, lotin tim të vaurn si diell portokalli
E mendon mbi dashunitë që nuk mrritën në botë.
Unë se kam ndeshë ala kurrë Dulçinjen time
Vetëm se e di që ajo ka sy të vokët
Që i ngjajnë aq shumë lotëve të mij në muzg
E minutat e kapuna në çastin tonë
Nuk kanë me u përsëritë kurrë ma
As mrenda mejet dhe as jasht saj.
Se ajo asht si shpija e vjetër
Ku une ala jetoj as mrend as jashtë
Para se me kalue matanë lumit me mozaik.
Në të kurgja nuk asht ma e fiksueme
Dhe gjithçkaja varet si pikat e shiut
Mbi sytë e bardhë të qiellës.
Në jetën reale askush nuk e takon
Asnjiherë Dulçinjen e vet dhe unë
Vetëm sa prek mirazhin e saj të brymtë.
Unë se kam ndeshë ala kurrë Dulçinjen time
Vetëm se e di që ajo ka sy të vokët
Që i ngjajnë aq shumë lotëve të mij në muzg
Në lulet e bardha të stinës saj
Çohem e rrëzohem tash e parë
me pikat e ujit në petalet e reja.
Sa herë dal e pres diellin e ri
Në stacionin e vjetër të trenit
Porse ajo as nuk vjen e as nuk shkon
Sepse unë nuk jam as ma i mirë
Dhe as ma i keq se të tjetër
Qe i kane shkrue para dhe mbas mejet
Dashunisë për te, sepse askërkush
Nuk e takon asnjiherë në jetën reale
Dulçinjen e vet e unë kot ja baj qefin vedit,
Kur mendoj se era që kujis në derë
Ka pru me postën e parë zanin e saj
Që kurrë nuk e preka as me sy e as me gojë.
Unë se kam ndeshë ala kurrë Dulçinjen time
Vetëm se e di që ajo ka sy të vokët
Që i ngjajnë aq shumë lotëve të mij në muzg
Më len pra o botë ta kërkoj aty ku nuk ishte kurrë
E të mbledhi me te vargjet e pabojë e letër
Se une ala kurrë se kam ndeshë Dulçinjen time.
E kërkoj përditë të lume nëpër lumejt e kohës
Qe vjen e shkon dhe zemra thahet në bregun
E lagësht pa çileë nji lule të vetme për Dulçinjen
E dashunisë qe pret si anije rranjëlëshueme…
ObserverKult
