Poezi nga Enver Gjerqeku
Tejpërtej shtegtove ndër pranvera t’mia
Dhe s’di a je ëndërr, o prani e gjallë,
Që n’damarë më sillesh. Si qiriri n’mall
M’digjesh ndër kujtime, kur më rrok vetmia.
Tejpërtej kalove n’mua plot shtrëngata,
N’krahror disa gjurmë gdhendur m’i ke përherë.
Sikur prore t’ngelshe n’gjakun tim pranverë,
S’do këndonim mallshëm, s’do na ngryste nata.
Tejpërtej gjurmove plagëve t’rinisë sime…
Kur kujtoj se këmba ma shkel prak’n e derës,
Aherë shoh mashtrimin, që puhi e erës,
Ma suall hijen tënde, fantazmë ndër kujtime.
Në këtë shpuzë të ngrohtë, dëshmi e një zjarri,
Ende t’kërkoj kotshëm, mos je, vallë, k’ndejpari.
*Titulli i origjinalit: “Kujtimi”
ObserverKult
—————-
Lexo edhe:
DO TË MBESIM T’RINJ, POEZI NGA ENVER GJERQEKU
Do ia kthej atë peng me një zog në dorë,
Sa herë një pranverë ta mbyll n’zemrën time,
Sa herë trëndafili t’i çelë në udhtime-
Mikut tim të mirë- n’krye pa kurorë.
Pengu im i vjeshtës – lule skalitur,
Mbi një rrasë mermeri një jetë e paepur,
Që në shembllen në flakë në një kohë të tretur,
Ngelu shkëmb n’cikole me sy t’pavenitur.
Po ia kthej shumë lule vatrës sime t’mbarë,
Që me to t’skalisë vet’llen e blozuar.
Ndjesë tash jeta ime s’ka për të kërkuar.
Mëshira brymë mbi lule, kafshatë për mëkatarë.
Me ball t’hapur n’ag, një peng lindi n’dorë’
Një gjerrdan prej këngësh n’zemër lidhë kurorë…
POEZINË E PLOTË E GJENI KËTU
