Nga: Gabriel Selaja
Kur bie shi, kur kaloj nëpër duar letrat e mia, vjen një çast
e i hedh të gjitha në zjarr: poezi të pambaruara,
dëftesa borxhesh, letra miqsh të vdekur
fotografi, puthje të palosura në një libër.
Pasi e flak tutje këtë peshë të vdekur, të shkuarën time
që mezi shqitet,
ngazëllehem, rritem e njëkohësisht mohoj vetveten.
I nxis flakët dhe e shpuris zjarrin,
por ja që, sapo bëj këtë, e kuptoj se çfarë ndiej:
a s’është lumturia që më rrëmben të tërin?
Kur dal në rrugë e fërshëllej tërë gaz,
me cigare në buzë e me mendje të lirë
kur flas me fëmijët, kur ndjek retë në qiell,
më bëhet sikur është maj, flladi rrëmben gjithçka,
për herë të parë vajzat veshin fustanet e hapura,
zbulojnë krahët e zeshkët me vështrime të trembura,
ia krisin një të qeshure pa e ditur përse,
duke shpërndarë harenë e re flakë, fërgëlluese:
a s’është lumturia që më pushton ndjesitë?
Kur vjen një mysafir, e zbrazët është shtëpia,
por ti e dashur nxjerr proshutë, sardele, djathë
ullinj bashkë me midhje, dy shishe verë të bardhë,
dhe shoh një mrekulli-e di që janë borxh,
po s’dua ta vras mendjen sesi do t’i paguajmë.
Kur rrimë e kuvendojmë, kur pimë sa na pihet,
kur miku është i lumtur e na pandeh të lumtur,
e ndoshta vërtet jemi, kur tallemi me vdekjen:
a s’është lumturia që më vërshon në deje?
Kur gjumi më ka dalë e vazhdoj të rri shtrirë,
me ballkonin të hapur, kur zbardh dhe zogjtë në pemë
pingërojnë për bukuri me gjuhën e tyre pagane,
duhet të isha ngritur, po ja që s’ngrihem fare,
me sytë në tavan rri e sodis reflekset
e valëve të detit, të sedefit të tij të ylbertë,
kur rri kështu i shtrirë e s’dua t’ia di për gjë,
a s’e kam zhbërë kohën? A s’e kam shporrur frikën?
Edhe ajo që gdhin a s’është lumturia?
Kur dal njëherë nga tregu, një sy pjeshkëve u hedh,
qershive të rrumbullakta, fiqve të çarë që duken
sikur shtrëngojnë dhëmbët dhe kumbullave të rëna
nga pemë e jetës vetë, tamam fruta të ndaluara
gjersa më shtjenë në ngasje. Kur pyes sa i mbajnë,
kur bëj pazar dhe çmimin arrij ta ul një grimë,
pastaj i jap fund lojës dhe paguaj dyfishin,
kur shitësja e habitur hap sytë e s’di ç’të thotë:
a s’është lumturia që më trazon përbrenda?
Kur mund të them se shkoi kjo ditë me të tjerat.
Dhe kur them ditë, kam thënë telashet e angaritë
kërkimin e parave dhe luftën me të vdekurit.
Kur kthehem në shtëpi, i lodhur e i ndotur,
kur ulem në mugëtirë dhe gramafonin ndez
dhe vijnë tek unë Moxarti, Vivaldi e Kaçaturiani,
kur mbretëron muzika e sërish ndihem i pastër,
po, i pastër, i pacentë, me gjithë ato që ndodhën:
a s’është lumturia që më mbështjell të tërin?
Kur njëmijë herë andrallat i kam sjellë nëpër mendje,
kur shkoj vizitë te miku dhe ai më thotë:
«Tamam sa po mendoja të të vija për vizitë».
Kur flasim gjerë e gjatë jo për hallet e mia,
-se edhe po të dojë ai s’më ndihmon dot, –
por se si venë punët diku në Jordani,
për librin e Nerudës, për rrobaqepësin, erën,
kur veten, duke ikur, e ndiej të qetë e të ngushëlluar:
a s’është lumturia që më bën rob të vetin?
T’i hap kanat dritaret, të ndiej flladin e ri,
të shkoj nëpër një rrugë që mban erë lule blete,
të pi bashkë me një mik, të flas ose të hesht,
të ndiej se që të dy kemi po ato mendime,
ta shoh veten në sytë e pastër që më shohin,
s’do të thotë të jesh i lumtur, pavarësisht nga vdekja?
I mundur, i tradhtuar, të shoh gjithë cinizëm
që më s’kanë ç’të më marrin e që jetoj ende:
a s’është kjo lumturia që s’blihet me flori?
Përktheu: Aurel Plasari
ObserverKult
———————————————————————
Lexo edhe:
AUREL PLASARI: FISHTA DHE “GOMERËT” E POLITIKËS
Nga Aurel Plasari
Më 1994, kur më në fund u botua e plotë satira politike e Fishtës “Gomari i Babatasit”, d.m.th. tok me pjesën e saj të dytë të mbetur në dorëshkrim, kam pas shkruar në Parathënien e botimit:
“Nëse britanikët e meritonin ‘Udhëtimet e Guliverit’, rusët ‘Shpirtrat e vdekur’ ose gjermanët ‘Përrallën e dimrit’, shqiptarët duhet t’i kenë pasur hak hem ‘Gomarin”, hem ‘Zogun e gomarit’”.
Listën e identifikimit të personazheve me barasvlerësit e tyre si persona realë të Parlamentit shqiptar dhe të politikës shqiptare, që Fishta i kishte mbërthyer si karkaleca në satirën e tij, e kam pas postuar më parë.
Duhet edhe një herë t’i njihet Kolec Çefa merita që, nga shënimet e zbuluara në dorëshkrimet e Fishtës, e ka njoftuar publikisht faktin se kush ishte personi që Fishta, në pjesën e dytë të veprës, e shndërroi në “gomar”. Kush?
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
