Kështu të vdekshëm njerëzit
mund të ecin gjatë
dhe mos të takojnë gjë të gjallë
që dridhet në hapësirë
mund t’i lagë shi i rëndë si plumbi
kah kthehen tek janë nisur
për plaçkat e lëna si dëshmi
se s’janë frikësuar nga ylberët
e qiejve të murmë
kështu të vdekshëm njerëzit besojnë
më shumë se kurrë se s’ka gjë
të pavdekshme s’ka gjë se s’arrijnë
ta bindin as vetën e kapërcyer
s’ka gjë se s’u nënshtrohen më
kryqëzimit të ngjyrave të thekshme
dhe s’shkrepin gjë së rëni plot gaz
kështu të vdekshëm njerëzit lëvizin
si lumi dhe lahen diku në një pikë
dhe s’vdesin hiç po t’u mbushet mendja
po t’u kujtohet gjë
nga koha që gjendet para tyre e gjelbër
se njerëzit janë të vdekshëm
si rrugët që na humbin në njerëzit
e renditur në të dy anët e
magjistrales si plepat e tharë
vitin e kaluar
kështu të vdekshëm njerëzit
mund të ecin gjatë të nxehtë
të përvëluar
gjithë dhe s’ftohen po t’u
mbushet mendja
së vdekuri
si rëndomë
pa u bindur se mund t’u rritet bimët
me një frymë
kështu të vdekshëm njerëzit
mund të ecin tehut të rrugës
së prerë përgjysmë
me duar në xhepa duke pështyrë
në atë humnerë të mbuluar me gjethet e thara
rënë vjeshtës që shkoi.
