Nga Georgios Vizyinos
Sytë e tu zeshkane, pëllumbeshë e dlirë,
që në zemra thellë dritë e afsh shpërndajnë,
me yjet e ftohta që ndrijnë në errësirë,
mos dëgjo poetët – kurrkundi nuk ngjajnë.
Yjet që ndriçojnë netëve hapësirën,
mbushur mirësi, shkëlqejnë përmbi det,
i vrojton detari dhe bën thjeshtë detyrën,
orienton anijen në portin e vet.
Sytë e tu zijoshë kush t’ i sheh moj xhane,
mbushur ëmbëlsi, zjarr, furtunë me erë,
mor’ qoftë ai djalë, ëngjëll’ i k’ saj ane,
shket nga rrugë e zotit, bie në humnerë.
Shqipëroi: Arqile Garo
*Titulli i origjinalit: “Sytë e zeshkanes”
