Po ua them,
kam marrë një javë pushim,
pushim nga vetvetja.
Një stinë,
si kllapë,
si kllapi zemre,
një nga ato stinët pa hënë,
pa vetmi,
pa shoqëri,
pa merak,
një përdalje nga të qenurit unë,
ndoshta një hije,
pse jo dikush
krejt tjetër,
ndoshta ti.
Mos mi zgurdullo sytë ashtu,
le ti ndërrojmë lëkurët vetëm për këtë javë.
Unë jam ti
dhe ti bëhesh unë
burrë, grua, e re, i vjetër,
fëmijë,
me, pa rrudha,
me, pa ëndrra.
Lermë të fle në shtratin tënd,
e ti merr timin.
Pretendo që je unë e unë jam ti.
Shoh që sytë
po të dalin orbite,
por mos u frikëso,
merr frymë,
jepi vetes kohë.
Kush do të doje më mirë të ishe,
vetvetja o dikush tjetër,
për një javë,
një jetë reje,
o jetë zogu,
o mendimi që fluturon me të,
o buburreci që kridhet nën tokë,
një jetë balene, delfini,
një uragan javor
mbi nerva të përndrydhura,
një puthje javore siluetash
në bregun e detit.
Një stinë duarsh të pastra
që mbajnë zemra të drobitura dashurie,
apo vuajtje braktisjeje.
Vetja mund të duket
më i mirë se unë,
ose më i keq.
Fatkeq o fatlum qofsh
në metrin e universit jemi,
rruazë pas rruaze
kohë
e mbushur nga asgjëja
e jashtëzakonshme,
… e papërsëritshmja
e të qenit
këta që jemi,
thjesht vetvetja,
të bukur si hëna
pa përjashtim…
