Poezi nga Teodor Keko
Gjuetari ngurosej tek shihte një fazan
si karafil të madh në degë.
Lepuj, dhelpra i vareshin në gjerdan,
po bukuria e mpinte dhe s’shtinte asnjëherë.
Muzg ishte kur më the: “Dua një fazan!”
Unë nuk guxoja të belbëzoja: “Të dua!”
S’ish çudi të vrisja edhe një luan,
vetëm ta kuptoje ç’më mundonte mua.
I thashë gjuetarit. Dhe ai u thinj.
Asnjë fjalë. S’premtoi. I kërrusur shkoi.
Në një pritë u ngrys, në një pritë u gdhi.
Dhe fazani erdhi. Erdhi. Ai shtiu.
Merre këtë fazan, dashuria ime!
Unë të dua! Për dashurinë sakrifikohet, Ja, kaq!
Vetëm dikush u thinj, dashuria shkakton dhe dhimbje,
Por të lutem, sërish plagë mos hap!
ObserverKult
———————————————————————————–
Lexo edhe:
TEODOR KEKO: TI, MUND TË MË DUASH- POR NGA UNË MOS PRIT ASGJË…
Ti, mund të më duash sa të duash, por nga unë mos prit asgjë!…
Kështu m’u përgjigj ajo femër e bukur dhjetë vjet më parë, ajo femër me kaçurrela të zeza e sy jeshilë të thellë. E ndërkallur në një xhup të madh atë acar janari, teksa prisnim në radhën e gjatë, si zakonisht, të blinim dy shishe me qumësht për fëmijët tanë të vegjël.
Pata bërë çmos t’ia fitoja zemrën dhe kohën e kisha pasur me bollëk, sepse çdo dy ditë, nga ora tre e mëngjesit deri në orën shtatë ne këtë punë kishim: hy në radhë e prit me shpresë të marrësh ndonjë shishe qumësht, mirëpo Xhina nuk ishte tunduar. Unë sillesha mirë me të.
Sa herë nuk arrinte të blinte qumësht, vezë, apo gjalpë dhe mbulohej nga trishtimi e zhgënjimi bashkë. Unë do t’i jepja diçka nga racioni i vajzës sime dhe ajo gjithmonë do të më falënderonte butësisht.
Por vetëm kaq! Me të zgjatur unë kthetrat e fjalëve propozuese për t’u takuar qoftë edhe një herë të vetme, ajo mblidhej si iriqi, duke më kujtuar atë frazën, se, kur flet, shumë-shumë, shtrembërohet buza, kurse kur e jep shtrembërohet bytha!…
TEKSTIN E PLOTË MUND TA LEXONI KËTU
