Është duke përgatitur një film ndërkombëtar, tani për tani vetëm përmes Zoom, por nuk mund të thotë asgjë për të (“sa herë që kam parashikuar diçka, atëherë asgjë nuk është bërë”). Më pas ai nuk e imagjinon dot as një botë pa kinema, ndërsa për Covid-in thotë vetëm: “Kjo ndikoi në të gjithë mënyrën tonë të sjelljes, por duhet të kthehemi të mos kemi frikë dhe të shpresojmë të gjejmë ato momente të shkujdesura që kishim më parë”.
Flet kështu sot, në Romë, fituesi i Oscarit Giuseppe Tornatore për të prezantuar atë kryevepër të vogël të madhe që është Ennio, një dokument-portret i plotë nga Ennio Morricone, tashmë jashtë konkurrencës në Festivalin e Filmit në Venecia, i cili do të publikohet me Lucky Red më 29 dhe 30 janar dhe më pas premiera në kinema më 17 shkurt.
Dhe nga një Tornatore shumë i pasionuar, shumë fjalë për muzikantin-mikun dy herë fitues të Oskarit dhe autorin e mbi pesëqind kolonave zanore të paharrueshme. Dhe përsëri për kinemanë, së cilës i ka kushtuar ndoshta filmin e tij më të bukur Nuovo Cinema Paradiso, Tornatore tha: “Nuk mund ta imagjinoj për asgjë në botë fundin e saj, e përjashtoj. Ose më mirë, refuzoj të mendoj për të. Ka qenë një sezon i vështirë për të gjithë dhe nëse ka sot sisteme të reja transmetimi si platforma, besoj nuk mbaron këtu: do mbërrijnë të tjerët. Kam përjetuar momente të pafundme trishtimi kur gjendesh vetëm në një dhomë, të vjen të qash, por t’i nuk duhet ta lësh të shkojë”.
Ennio lindi nga një intervistë njëmbëdhjetë ditore me Morricone, nga klipet e filmave që ai muzikoi, aranzhimet e tij për këngët pop (nga Morandi te Gino Paoli) dhe, së fundi, nga dëshmitë e artistëve dhe regjisorëve, si Bertolucci, Montaldo, Bellocchio, Argento, Taviani, Verdone, Barry Levinson, Roland Joffè, Oliver Stone, Quentin Tarantino.
Çfarë rëndësie kishte muzika për Morricone?
– Ai në fakt hodhi poshtë idenë se në një film ishte vendimtar, por besonte se duhej të kishte ekuilibrin e duhur në mënyrë që muzika dhe imazhet të mos errësonin njëra-tjetrën.
Çfarë do të ndodhë me filmat tuaj të ardhshëm pa muzikën e Morricone?
– Gjithmonë kam thënë se muzika në një film nuk është aspak një xhingël, por një nga elementet e rëndësishme si skenari, fotografia dhe montazhi. Sigurisht, duke menduar për këtë tani, filmat e mi pa Morricone do të ishin ndryshe dhe kështu puna ime e ardhshme në mënyrë të pashmangshme do të ketë diçka ndryshe. Linja sentimentale e Ennio-s, – shton Tornatore, – sigurisht që nuk është e dëshiruar, në të vërtetë më është dashur ta mbys atë. Pra, është për emocionalitetin e një prej pjesëve të tij muzikore që nuk ka lindur kurrë spontanisht, por nga një eksperiment muzikor. Ai thoshte se frymëzimi nuk ekziston, duhet të punosh për të bërë muzikë.
Mungesë e madhe (në dokumentar nuk flet kurrë) gruaja e Morricone, Maria Travia, dashuria e tij e madhe dhe e vetme:
– Fillimisht mendova ta intervistoja duke besuar se ishte e dobishme për filmin, por ajo refuzoi menjëherë. Më tha: “Mund të ta them pa u filmuar” . Dhe kishte të drejtë. Ajo është një grua me një personalitet aq të madh sa ndoshta duhet ta kisha ndërruar titullin në Ennio e Maria. Nëse ai ishte një gjeni i muzikës, pothuajse pa e ditur, ishte një gjeni i marrëdhënieve njerëzore, i aftë për të krijuar rreth tij një zinxhir mbrojtjeje që e ka mbrojtur atë. /fjala.al
ObserverKult
__________________
Lexo edhe:
