Atlantiku është një hendek i stuhishëm; ndërsa Mediterani është
Liqen i kaltër në kopshtin e moçëm,
Më shumë se pesë mijë vjet ka pirë sakrificën e
Anijeve dhe gjakut, dhe prapë shkëlqen në diell; por këtu është Pacifiku –
Anijet tona, planet, luftërat janë përsosshmërisht irelevante.
Bile as gjakmarrja e jonë e tanishme me xhuxhët trima
Dhe as një zënkë botërore e perëndimorizimit
Dhe lindorozimit të njeriut, migrimet e mallkuara, lakmia për pushtet, përleshjet e
besimeve –
S’janë gjë pos një grimcë pluhuri në pjatën e madhe të peshores.
Këtu nga ky vend bjeshke, kep përtej kepit të stuhishëm
që zhytet posi delfinat nëpër mjegullën e kaltër të detit
Në detin e zbërdhulët – shih djathtas pirgun e ujit: është gjysma e planetit: kjo
kupë e qiellit, ky gjysmë glob, kjo kokërdhokë
E dalë e syrit të ujit, e harkuar sipër Azisë,
Australisë dhe Antarktikut të bardhë: ato janë qepalla që kurrë nuk mbyllen;
ky është sy zgurdullues i pafjetur i
Tokës; dhe atë që është duke parë nuk janë luftërat tona.
Përktheu: Fadil BAJRAJ
ObserverKult
