Nga Florian KIENZLE
~ dashnisë sime ~
Vallahi mirë e di, gjermanët nuk asht se çmenden fort për rropullitë, edhe pse po, dikur kanë pasë qenë pjesë edhe e kuzhinës sonë. Mirëpo, ndërkaq jemi ba si të llastuem, ndaj s’duem me e pa si duket mishi vërtet; e hamë dhe kaq. Pjesët tjera, zemrat e pulave p.sh., i eksportojmë diku thellë në Afrikë e Azi, tue ua shkatërrue atyne edhe biznesin e mishit. Eh, kështu e ka progresi! Përparimi pra.
Dikush jeton në shekullin e gabuem, dikush në vendin e gabuem. Vetëm le të jemi bashkë njiherë.
Njiherë edhe mue më rastisi me e pa nji zonjë mondane kosovare tek po hante me kënaqësi mushkni… ah, sa do të dëshiroja ta shihja prap! Sa do të doja edhe vetë të isha mushkni! Edhe në andërr do të hamë mushkni së bashku deri në pafundësi!
Ishte hera e parë që po takoheshim. Takim i parë, po deshe. Rendez-vous, ose – you name it. Kot fare ajo shprehja «the first cut is the deepest – the last cup is the most bitter one». Varja, herën e dytë patëm sallatë me pulë.
(Edhe shijen e kishte prej zonje.)
– Sa herë që vjen në Prishtinë, bjen shi, – më tha herën e parë.
– Asht mirë apo keq? – e pyeta.
– Asht mirë.
Përherë më fliste me fjali të shkurta, por të plota.
– Ka pasë qenë nji vajzë në grupin e teatrit – i thashë – isha në shkollë, i vogël fare. S’kisha guxim me iu drejtue drejtpërsëdrejti… por letra kemi shkëmbye me duzina.
– Sa mirë, – më tha dhe buzëqeshi.
Bulevardi shtrihej para nesh.
Herën e tretë: kafe. Dhe kaq. Deshta me pague, por ajo u tregue ma e shpejtë dhe më la me fjalën «shqiptarët paguejnë». Më breu ndërgjegjja. «Po u bane koprrac, nuk do ta kapësh asnji femën!» më kumboi në vesh fjala e nanës.
– Oh, çfarë mrekullie! – i kisha thanë herën e dytë – Nji zonjë kaq elegante me porositë mushkni.
– Nuk kam me i hangër ma, – ma ktheu.
Nuk duhet me i kuptue femnat, por me i dashtë, ashtu pata ndigjue, por prap le të ma spjegojë dikush, pse nuk do t’i hante ma? Mos ishte për shkak të miopisë sime? «Me këto syze, vështirë do ta kesh me gjetë ndonji femën», më pati thanë kamarierja e lagjes sonë. Apo mos nuk isha i shkathët sa duhej? «Po ti qenke edhe ma i ngathët se na shqiptarët! Si do ta gjesh nji grue ti ore»? Dhe mue m’u zbeh në çast dëshira për me e gjetë.
Mos tingëllonte qesharake gegnishtja ime e pastërvitun?
– No, it’s cute! – më tha ajo.
Dhe u ushqeva disa javë rresht me te.
Më kujtohet si sot kur the: «Po due me studiue në Vjenë». E unë të thashë: «Tash po dukesh si nji studente në Austri». Kështu më kujtohet kur shëtisnim në Prishtinë.
Gjenerali e hodhi fletoren me përbuzje mbi ndenjëse.
– Ka ndonjë gjë interesante? – pyeti prifti.
– Shënimet e një qaramani sentimental.
«Ti asnjiherë s’ke me qi! As në manastir, as në bordel»! Cili ishte ai shoku i Ballkanit që më kishte thanë kështu?
– Ka pasë qenë nji vajzë në grupin e teatrit – i thashë – isha në shkollë, i vogël fare. S’kisha guxim me iu drejtue drejtpërsëdrejti… por letra kemi shkëmbye me duzina.
– Atëherë ke fillue me marrë teposhtën! – më tha ai tue vozitë – Të marrin në qafë!
Rruga për në Rahovec shtrihej para nesh.
Por qe, si e shkundte ajo zonjë e kryeqytetit kambën para meje, me çorapet prej najloni. E shkuli dhe kaq lehtë e preku kambën time.
Qentë kur e shohin mishin, lëshojnë edhe ma shumë pështymë.
– Sa herë që vjen në Prishtinë, bjen shi, – më tha herën e tretë.
– Asht mirë apo keq? – e pyeta.
– Asht keq.
Dreqi e kupton atë punë! Përherë më kishte folë me fjali të shkurta, por të plota.
Ma mirë le të kthehemi në të tejshkuemen. Njeriu as nuk e ka idenë e të shkuemes, përderisa merret vetëm me ca vite. Duhen dhetëvjeçarë për me pasë ndonji ide.
Njiherë u patëm ndalë në Leskovik, vend i vogël afër kufinit me Greqinë, po ju e dini. Shqipnia atëherë ishte shkretinë, e për ma keq, qytezën ma parë e kishte kalue nji grup refugjatësh rrugës për në Greqi. I kishin hangër të gjitha.
Neve nuk na kish mbetë asgja tjetër përpos kukurecit! Oh, sa e bekuem atë kukurec! E kam për zemër qysh atëherë.
Sidoqoftë, unë deshta me ba shaka me ty, se e di – gjermanet shpejt neveriten.
I kujtova dy motrat e mia të mëdha, që ma panë me keqardhje mëngjesin tim me paçe e speca turshi. Më gjykuen menjiherë: «Kurrë s’ke me gjetë femën»!
Ku ishte atëbotë motra, a nana e Ballkanit, të më thoshte: «Kur të rritesh, ke me e gjetë nji vajzë të bukur, bash për ty! Po, po, edhe në rast se të pëlqejnë ushqimet e randa».
Gjermanet shpejt neveriten. Kurse ti jo. U çmende mbas kukurecit! Prandaj lidhja jonë ka me qenë e përjetshme.
Tregimi “Të mbrendshmet”, është shkëputur nga vëllimi “FRYMA” – tregime bashkëkohore në gegnisht, Botimet Princ, 2019
ObserverKult
Lexo edhe:
