Nënë,
Vitet po ikin, fëmijët e mi po rriten,
po më flasin për atje — gjysmë shqip, gjysmë anglisht.
Nanë!
E me ta, po rritet një mal — malli në mua.
Për ty — kur shkruaj, nuk më mjaftojnë faqet e kësaj bote.
Të pata thënë, kur pinim kafe
në restorantin “Fleta”, në Lipjan.
Larg…
Një ditë tjetër kur folëm,
e që është gjithnjë e njëjtë për mua.
Ti je larg.
Atë ditë, në telefon:
“E pe, bir? Ismail Kadare ‘u kthye’
në Shqipëri, për të jetuar!”
U hutova — jo me ty, por me largësinë
që s’di t’i përgjigjem.
“Ndoshta një ditë, nënë…” – thashë me vete.
“Kur? Jeta është e gjatë e nuk përsëritet,” – më the. Kam mësuar shumë nga ti.
Dhe kjo fjali, si ta kishte thënë
poetja e gjitha kohëve —
Emily Dickinson.
E gjuha, nënë… shqipja po më venitet ngadalë,
si gjeth në dorën e një të moshuari,
në flokë të thinjura.
Kujtohem vetëm kur shkruaj, fjalime politike për shumë ‘Don Kishotë’.
Por të kthehem te ti…
Londra nuk pushon.
Aeroplanët, si zogj pa instinkt,
mbulojnë qiellin.
Dikur ndërron një stinë,
gjarpëri — një lëkurë.
Jam ulur në Regents Park,
mes shpendëve.
Hije — Makbethi,
fjalë e mbetur në gjysmë,
një fjali pa pikë.
Ec nën emrin e një mbreti
pa krenari — Charles.
Erdhi vera, nënë.
Këta lumenj do të shterrin,
malli për ty do t’i mbushë përsëri
me lotë.
Ti i do lulet… Nënë,
eja, e jepi erë luleve —
e jetës
Jetë.
ObserverKult
