Afrim Demiri: Deti dhe fëmija

afrim demiri çelës gjuha e heshtjes

Kur e ka pa detin
për herë të parë
ju kishin marrë mendt’
si kur e kanë përkundë t’lidhun në djep

Kur e lau ftyrën
me ujtin e tij
ju dukë se balushja
ia l’pinte flokët
si atëherë kur i ipte
kripë të trashë në shuplakë t’dorës.

Ooo kur u zhyt n’ta
ju kujtue uji nga pocërka
kur i binte prej kreje
e deri te zogu i kambës
Dhe nana lutej
uji teposhtë e djali te nalt’

Para detit jemi
vetëm fëmij’
E ai një p’rrallë
e pasosun për ujin
e gjelbt’.

LEXO EDHE: Afrim Demiri: Sy më sy me detin