Elona Çuliq: Për të vdekunit dhe veten

Elona çuliq
Elona Çuliq: Foto nga Fahredin Spahija

Jemi det
bregu jonë asht trupa fëmijësh të vdekun
me qytete të bombarduem në bark
notojmë në ujna mbushun me kufoma
duke largue me duer andrrat që i kanë ra prej syve.
Heshtja jonë ka ngulë rranjë e ndërton mure verbnie
nuk shohim, nuk na dhemb
kjo nuk asht lufta e jonë
këto të vdekun nuk janë tonët
e pa drojë notojmë në ujnat që dallgojnë frymët e shueme të njeriut.
Asgja nuk asht e sigurtë.
Frika asht më e madhe se qielli përmbi krye
dhe ngusllimi një lule e verdhë që çel në nadet e vona.
Fundi ekziston
nuk e shohim, na sheh, na përkufizon.
A thue ka një kohë me u pendue?
Indiferent mbesim
teksa të vdekunit mblidhen në breg:
varri i tyne asht shtëpia jonë
vdekja e tyne asht vdekja jonë.

Duke mendue për Sirinë
Qershor, 2019