Ishte një dashuni
pa ombrellë
At’herë në borë
kur trupat tanë vizatonin
Siluetat e dehuna
dhe shiu
na binte ne sy
Pastaj e blemë
Një ombrelle të kuqe
për dashninë
dhe putheshim nën të
derisa era e mori
dhe e çoi ne diell
Pastaj eh pastaj
secili mori nga një ombrellë për vete
Që të mbroheshim nga rrebeshi i fjalëve dhe për cudi
Dashunia e strukun në zemra
filloi të ndjej frikë nga ombrellat
