Poezi nga Albana Beqiri
Asnjiherë nuk e kam kuptue
si u gjendëm në të njajtën andërr,
tu e fluturue qiejve të saj si zogj t’hutuem
prej dritës së yjeve
poshtë reve jemi endë tu e u dashunue
e aty shtrëngohemi n’krah t’njani tjetrit
si dhurata t’bame me zemër
që hijshëm rrinë poshtë bredhit t’krishtlindjeve
Asnjiherë nuk e kam kuptue si filluem
me u dashtë ma shumë se mundet me dashtë dashnia
e pastaj me u dashtë edhe ma shumë, edhe ma tepër
me e braktisë veten n’dalldi dëshirash që ndrijnë nga lumtunia
e me u përhumb brenda nji malli sa bota i vjetër
e përjetësisht me mbetë magji dashnie mrenda n’zemër…
ObserverKult
Lexo edhe:
ALBANA BEQIRI: DASHUNIA S’THUHET ME FJALË, DASHUNIA VEÇ DASHUNON…
Unë s’ta kam thanë ende se s’të paskam dashtë sa duhet
ende s’ta kam thanë se duhej me të dashtë edhe ma tepër
paskam harrue me të thanë se dashunia me fjalë s’thuhet
se dashunia veç dashunon; ajo nuk flet veçse me zemër
paskam harrue me t’i thanë të gjitha këto
dhe se… të due ende..
Por, Ti besoj e di se dashtë të kam ma shumë sesa ta thashë me fjalë
të kam dashtë në muzg dhe agim, njisoj në dimën dhe në verë
të kam dashtë në andërr kur ma trazoje gjumin e randë
dashtë të kam shumë e më shumë, e të kam dashtë përherë,
të due ende.
Aq e madhe dashunia sa fjala para saj mbeti pa fjalë
se të kam dashtë shumë fjala s’ta tha dot, ishte memece
por unë të kam dashtë me zemër, dashuni si oqean i paanë
të kam dashtë gjithmonë e ma shumë, gjithmonë e ma tepër.
të due ende.
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
