Kur isha e vogël,
baba jem thurte shporta andrrash,
t’mbushuna me t’ardhme
për mue.
Pinte kafen turke
nadje herët
e, mbasi numëronte hallet
nji e nga nji,
pa bâ zâ,
e kishte zakon
veç thurte shporta
dëshirash…
T’njajten gjâ
bante përditë,
a thue se,
mbasi
mbaronte shportën
e radhës,
andrrat i ishin realizue!
Nji ditë e thithi aq fort
kafen prej filxhanit,
sa m’çoi prej gjumit
e m’shkputi
prej lojës me kuklla…
E pashë krejt hundë e buzë
e, tuj kalue nëpër duer
fijen e thuprës,
m’qeshi
me nuanca dhimbsunie
si me dashtë me m’thanë:
“M’fal, mor bab’,
por kjo shporta
që kam n’dorë
e që po e thuri
me fije shprese
për ty,
m’përhumbi
E fyti m’u tha
kur m’u kujtue
sesi u këput,
thupra e shportës
që gjyshi yt
dikur
kish bâ për mue.
Për bijen time
ka me qenë
ndryshe,
Koha ka me e ndihmue”!
Baba jem…
Ai andrrimtari
i pandreqshëm,
si e bija e tij sot,
dështimet e ditës
i mbulonte me jorgan n’darkë,
por vetëm
pasi u kishte thanë
“Natën e mirë”
dyerve t’pahapuna
t’miqve pa miq.
Ai kishte duer t’vrazhda,
shpirtin e butë,
zemrën e bardhë,
ftyrën e përvujtë.
Fliste me sytë jeshilë
krejt si ullini mijëravjeçar,
nën degët e t’cilit Jezu Krishti
dikur predikonte sesi duhej qenë
NJERI.
Kur isha e vogël,
baba jem
thurte shporta andrrash
t’mbushuna me t’ardhme
për mue.
Si psalm më përsëritet
në kry dëshira e tij:
“BIJA IME, TI DUHET ME GËZUE!”.
ObserverKult
Kliko edhe:
