Poezi nga Alda Merini
E kam njohur Jerikonë,
e kam pasur edhe unë Palestinën time,
muret e çmendisë
ishin muret e Jerikosë
dhe një enë me ujë të infektuar
na ka pagëzuar të gjithëve.
Aty brenda ishim hebrenj
dhe Farisejtë ishin lart
aty ishte edhe Mesia
i hutuar mes turmës:
një i çmendur që i ulëret qiellit
gjithë dashurinë e tij ndaj Zotit.
Ne të gjithë, tufë asketësh,
ishim si zogjtë
dhe herë pas here një rrjetë
e errët na burgoste
por shkonim drejt meshës,
mesha e Zotit tonë
dhe Krishtit Shpëtimtar.
Na lanë dhe na varrosën,
erëmonim temjan.
Dhe pastaj, kur dashuronim
na bënin elektroshok
sepse, thoshin, një i çmendur
nuk mund të dashurojë askënd.
Por një ditë, nga brenda varrit,
edhe unë u zgjova
edhe unë si Jezui
e përjetova ringjalljen time,
por nuk u ngjita në parajsë,
zbrita në ferr
nga ku shikoj e habitur
muret e moçme Jeriko.
Përktheu: Orjela Stafasani
——————-
Lexo edhe:
KARIN BOYE: ATËHERË KUR NUK KE MË ASNJË FRIKË
Po, sigurisht që dhemb kur gonxheja bulëzon
përndryshe pse pranvera tani heziton?
Përse i gjithë malli ynë i zjarrtë
të varet nga një bulë që hidhur mugullon
Ç’është kjo gjë e re që shpërthen dhe dërrmon?
Po, sigurisht që dhemb kur gonxheja bulëzon
dhembje për atë që rritet
dhe për atë që mbyllur qëndron.
Po, është e zorshme kur pikat bien,
Dridhur nga droja ato qëndrojnë të rënda
ngjiten nëpër degët, zmadhohen, rrëshqasin-
pesha i tërheq poshtë, ato disi rrinë varur
zor të jesh i paditur, i frikësuar dhe i ndarë
zor kur fundi të tërheq, të thërret, ta ndjesh
megjithatë të qëndrosh aty dhe të dridhesh-
zor të duash të rrish
dhe zor të biesh,..
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
