Ajo kishte në duar një kukull pa kokë.
Ai kishte në duar një kapele.
Ajo tha të shkonin në parkun përballë.
Ai tha se shiu ishte afër.
Ajo qeshi dhe ngriti kokën drejt qiellit.
Ai pa se nuk kishte asnjë re.
Ajo tha se kapelja ishte e madhe.
Ai tha se kukulla ishte pa kokë.
Ajo filloi të qante.
Ai bëri ta përqafonte.
Ajo u largua.
Ai tha se shiu po afrohej.
Ajo fshiu lotët me fustanin e kukullës pa kokë.
Pastaj tregoi përsëri qiellin dhe qeshi.
Ai tha përsëri se kukulla nuk ishte më kukull, ashtu pa kokë.
Ajo tha përsëri se kapelja nuk ishte e tij.
Ishte e madhe.
Ai tha se ishte e të atit, dhe se nuk i duhej më, sepse ishte pa kokë.
Ajo heshti dhe hodhi kukullën përtokë.
Ai e mori, e vuri në kapele dhe diçka i pëshpëriti në vesh.
Pastaj të dy të përkulur, mbuluan kapelen dhe kukullën me gjethe.
Ndërkohë në parkun përballë, një burrë diçka po shkruante.
Diçka për një shi jo si çdo shi.
Për një shi të rëndë, që pasi ka pushuar, lë pas një lumë mbushur me kapele.
Ashtu si lë pas edhe një lumë tjetër, me kukulla pa kokë.
