Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Alma Braja:
TË PASHË NË ËNDËRR MBRËMË
Ecja në rrugën qendrore
në krah të kishës, mes hapave të shumtë
dhe rrotave që rrëshkisnin në asfalt.
Si zakonisht
kisha në vesh kufje.
Dëgjimi i përkiste një epoke tjetër.
Trokëllima tashmë e njohur e një kali
i la vendin një rrëfimi
për një zotëri që quhet K.,
banon në qytetin Z.,
dashuron zonjën M.
dhe bën një jetë kaq të zakonshme
sa nuk ia vlen as të rrëfehet.
Pra bën një J.
U ula në stolin e një parku.
Rrëfimi mbaroi, ashtu si kish filluar.
(Tani mendoj se gjithnjë ishin të mërzitshme
rrëfimet me nga një shkronjë për emra.)
Dielli ishte në të perënduar e sipër
përballë meje.
(Tani mendoj se
shumë herë të përmend kohët e fundit
Përballë)
Nuk të shihja atë çast por në vesh
u rikthye trokëllima e kalit
hapat u ndalën
rrotat u zhdukën
një vajzë e re që mbante në duar një libër
u shfaq para meje
Ma dha
e hapa.
Të gjitha fletët ishin të bardha
Vetëm në të fundit ishe ti
Përballë
Të pashë në ëndërr mbrëmë…
***
E kisha parë dikur
në pervazin e dritares mbështetur.
Me duart që i dridheshin
jepte e jepte
nuk e di çfarë.
E vetmja që di është se ato që jepte
pa arritur të preknin duart e të tjerëve
në çastin që preknin vështrimet
bëheshin zogj
e ngriheshin lart në hapësirë.
Ditën që kalova për herë të fundit andej
dritarja ishte e mbyllur
asgjë nuk dukej më,
veç
disa pendë që nuk i mirrte dot as era.
***
Disa e ndien afër
djegien e përhershme të një pylli.
Disa
shkrirjen e një akulli.
Disa thanë se Sahara me Antraktikën
janë tepër larg për t’u takuar.
Kështu nuk mund të shkrihet Antraktika
vetëm sepse Sahara është shkretëtirë.
Disa e pinë ujin të përvëluar.
Disa të tjerë
me ujë të bollshëm përreth
e deshën të ftohtë dhe nuk e pinë.
Disa kanë përherë një Antraktikë brenda.
Disa një Saharë.
Të tjerë qajnë
për zhdukjen e emrave ndërmjet.
ANIJE
Janë disa porte
të vjetër në dukje.
Të pakujdesur.
Që presin e presin të strehojnë për pak orë
për pak ditë
apo për më shumë, një anije.
Ndoshta nga ato të vjetrat.
Nga ato që nuk janë më për udhëtime.
Nga ato që do të rrinë atje
derisa të shpërbëhen.
E më, të mos quhen anije.
Por një mal hekurash për shkrirje.
Janë disa anije
nga ato që kanë mbushur orët e udhëtimit.
Të pakërkuara më.
Që shkojnë nga njëri port në tjetrin
e duke u vjetërsuar
nuk dihet ku përfundojnë.
As për pak orë.
As për pak ditë.
As për më shumë.
Disa nga ato anije ndryshken duke udhëtuar.
Jo për të udhëtuar.
Për t’u harruar që ishin anije.
Për t’u bërë një mal hekurash.
Për shkrirje.
KUJTESË E PËRZGJEDHUR
Nën dritën e paktë të hënës gati të plotë
rrugët duken të shtruara me hije.
Harruar i kam fjalët e një poezie
veç esenca ka mbetur këtu
dhe vetja harruar është
mes vargjeve
që ditën të më mbyllin brenda.
Ndërkohë të tjerë
thonë se jeta është fshehur diku
dhe e vetmja që la pas
është kujtesë e përzgjedhur.
ObserverKult
Lexo edhe:
