Doja të njihja nënën time kur rrinte ulur
dukej e trishtuar matanë kampusit në vitet e vona të ’20-tave
në ardhmëninë e shpirtit, aty ishin engjëjt e zi
rropateshin mbi kokën e saj, duke bartur jetën nga stërgjyshët tanë,
dhe dijen, dhe ndjenjë të fortë zezakësh. Ajo rrinte
(në atë fotografi në vjetarin që ia tregova Vashtit) duke u futur në
pikëllimin e ri, prej atyre të moçmëve, e breshëroi veten me
udhëtime dhe pasione. Duke më hipnotizuar, qysh
moti, nga ajo epërsi e dijes që ka kaluar prej saj te unë
dhe te të gjithë zezakët e kohës sonë.
Kur të vdes, vetëdijen që po e bart do t’ua jap
zezakëve. Le t’më bëjnë fërtele dhe le t’mi marrin
copat e përdorshme, tulin e këndshëm të ndjenjave. Dhe le t’i lënë
rehat copat e bardha të kalbura të hidhura e të
mutsihanta.
*Titulli i origjinalit: “leroy”
Përktheu: Fadil Bajraj
Lexo edhe:
GJITHË JETËN E LUME KAM PRITUR
ObserverKult
