Dhe erdhi një ditë, atëherë
që na thanë gënjeshtrën më të madhe
e hëngrëm me bukë
dhe fjetëm të uritur.
Krijuam dhe një zot
e nëna ime jepte gjak
treqind gramë në muaj për tremijë lekë
dhe puthja e saj vinte era plumb mëngjeseve
me qumështin në çantë.
Nëna ime e re, anemike, dukej plakë,
babai në burg,
vëllezërit e mi, të rritur para kohe.
Dhe erdhi pastaj një tjetër ditë
perëndinë tonë e shkelëm me këmbë gjith’ urrejtje.
Poetët e oborrit dogjën poezitë.
Pastaj morëm arratinë e s’pamë nga ikëm
mes katër udhëve të çuditur,
Ne, të varfërit e botës.
Dhe erdhi dita sot,
mbiu e njëjta farë e vjetër,
fara u bë trung
trungu u bë pemë me rrënjë të forta.
Nga një pikë e tokës,
ndjek udhën e kthimit nëpër qiell.
Me aeroplane letre, i çoj të fala nënës.
