Arif Molliqi: Deti lakuriq

  1. Dita e parë

fluturoj me aeroplan
jam afër dritarës ulur
duke shikuar më njërin sy kah toka
me tjetrin kah qielli blu

pas meje një udhëtar lutej

kur shikoj jashtë
më bëhet se i shoh zogjtë e bardhë
që kanë humbur rrugën

ata po udhëtonin
për ta kërkuar dashurinë
n’atë dimrin e zi plotë borë të bardhë

tri orë më vonë e preku detin lakuriq
gratë e veshura me diellin
pardon; krem dielli

një grua e pafajshme
zhvesh lëkuren para syve t’ mi
s’kam guxim t’i flasë

  1. Dita e dytë

e vara këmishën
në degët e qiellit blu
spirancën në sukën që fle

peshqit me sy qershie
më shikonin plotë butësi

rri përballë kofshve të skuqura
gjoksit të ndezur të një gruaje
që më ngjan në pjepërin e djegur n’dielli

jam në luftë me peisazhin
dhe më pulëbardhat që me buzëqeshin

e dija se do të më zë gjumi shpejtë
deti lakuriq qepallat m’i mbylli

  1. Dita e tretë

shtëpia ime është në fund të katundit
e katundi është larg nga deti lakuriq

aty i kam fshehur kujtimet
të shpëtojnë nga sëmundjet

e kam fshehur aty
një mollë e një ftua të kafshuar

me trastën në shpinë e kërkoj rrugën e katundit
në detin lakuriq asnjë shenjë s’e gjej

të gjitha rrugët më duken
si një tufë zogjësh në fluturim

kam mbetur duke i shkund kokërrat e kripës
që e kanë ter lotin e syrit

  1. Dita e katër

një i moshuar vdiq
në detin lakuriq

u mblodhen njerëzit
ta shikojnë si instalacion arti

kritikët që erdhen me vonesë
thanë e paska pi detin

një fëmi i pa sherr
e pshurri instalacionin
nuk e kuptonte idenë e autorit

në St. Petersburg e lajmëruan popin
të bëhej gati për ekspozitën e radhës

  1. Dita e pestë

Në detin lakuriq shoh një bahçe
e shumë molla sherbete

shoh peshqit që bëhen gati t’i kafshojnë

nga meraku që s’munden t’i arrijnë
dridhen si gjethi në zjarr

kur e panë pjatën që i priste
vdiqen brenda vetes

eh, a ja vlen të vdiset
për dy kokërra mollë

  1. Dita e gjashtë

një ujk avdall zbriti nga mali i prerë
ra në qytet ta kthej orën prapa

pastaj në torishten e bagëtive
u ngatërrua me qingjin

një shekull nuk e mësuam
kush e thuri torishtën me thupra të kalbura

nesër do të jetë tepër vonë
t’i gjejmë ata që shkuar pas ujkut avdall

bariut i duhet urtia që ta kuptoj
se ujkut i duhet mjegulla

  1. Dita e shtatë

në ishullin idiot
lakuriq në rërën e nxehtë
një virgjëreshë sapo bëhet gati
ditët e zeza t’i mbyt në det
t’ia prish kodin e mistershëm marrëzisë njerëzore

pasi u la gjithë natën në detin lakuriq
virgjëresha u pastrua
nga mëkatet qe ia kishte shkaktuar
një qen rrugaç

  1. Dita e tetë

ishin mbledh njerëzit e djegur
dhe e frynin diellin

dielli me frymë nuk ftohej

peshqit e befasuar
shikonin këto krijesa me mishëra të kripur
që u rrjepej lëkura si bollës

brenda këtij peizazhi idilik
plotë me ujë
me këtë diell
me kaq shumë kripë…
si shumohen kaq shumë peshqit

në detin lakuriq s’ka nevojë
për pilula seksi
psikolog
urolog
orë të gjata trajnimi
nëpër ordinanca mjekësore
kur rrobaqepsit i ka munguar pëlhura

Për herë të parë e kuptova
(me zor e kuptova)
s’ është vonë kurrë për një shpirt tjetër
ku hyn e del dritë e diellit

  1. Dita e nëntë

gjithçka brenda gjuhës së politikanit
është e errët

edhe diskutimi i ti me një gotë ujë përpara
është mashtrim i gjatë

sa për të qëndruar aty

fjalitë i ka të bukura
ashtu siq e ka të bukur gruan
që i mungon dashuria

(Në gjysmëfjalinë e parafundit
ajo s’ka asnjë gjurmë faji
pse politikani ka mbetur
duke i ra foltorës me dorë
e gruaja e shtrirë thellë në shtratë
e ajros trupin para se t’i mbledh rrobat e shtrejta
shpërndar nëpër dysheme…)

një fëmij jetim
që babaj ju ka vrarë në luftë
e futi kokën nën plaf
mos ta dëgjoj melodinë e zorrëve

(Ata që do të jetojnë në këtë kohë
do të jenë politikan ose të çmendur)

  1. Dita e dhjetë

është fillim shtatori
në relievin e rërës
njerëzit ua prishin qetësin peshqëve
duke u munduar ta mësojnë gjuhën e tyre

në syrin e qelqtë të peshkut
asnjëherë nuk do të dimë
cila është ëndrra më e bukur e tyre

çdo ëndërr është
vetëm njëherë e njejtë

(Gusht, Side-Turqi
Shtator, Hamburg-Gjermani)

ObserverKult