Mos u kthe në erë vjeshte, s’mundem,
Mos ma kthe shpinën, sikur të mos jem,
Hajde, më sill rrezet e një dielli të lindur,
Unë dua pranë të të kem.
S’mund të rezistoj pa puthjen tënde, se ndryshe vyshkem,
Si një lule mbetur tharë, nën degën e thyer,
Ndaj mos u kthe, në një mal prej guri,
As mos qëndro, me shpinë të kthyer.
As si bora e bardhë në bjeshkë, jo mos u kthe,
Është e ftohtë, dhe shpesh të gënjen,
Më sill pranverën më herët, që unë të lind,
Një syth dashurie, që të rrëmben.
Mos u kthe i dashur, lum i rrëmbyer
Une jam përpara teje, sikur të jesh ti,
M’i prek duart, m’i puth sytë të humbas,
Në ëndrën e quajtur, dashuri.
Shih rrugën e shtruar me yje, ndiqe me sy,
E ardhmja, valë lumturie që endet gjithandej,
Unë dhe ti në një altar dashurie,
Si dy ëngjëj, që puthen nëpër qiej.
*Titulli i origjinalit: “MOS U KTHE NE ERË VJESHTE”
