S’jam grue sot,
më shihni bluzën , format e saj,
nën të kam gjoksin,
çoj peshë stuhi,
thyej mendjet e verbueme.
Fshij jargët
ky gjoksi i shejt mëkon jetë,
a mundesh me ju gjunjëzue?
Para këtyne syve që dijnë me të dëftue botën
je i vogël,
i pambrojtun,
une s’përdor duert, shikimin
ai të përbuz,
të don,
të rrok,
të njesh edhe me tokën.
Krej forca jote asht njai çast që m’ke zgju bishën,
druje, jam përbindshi që s’njeh.
Ti krijesë e ashpër, i pabesë,
je njaq i vogël sa pikërisht aty ku lindesh,
zhytesh
zhgrryhesh
shtyhesh
zgjahesh
aty qan, kullon
pikon e zvoglohesh.
Të sundoj, edhe kur para syve të mi
zhburrnohesh,
njisoj sikur atë ditë qe u linde i paburrë.
Une s’jam grue sot,
por prej asaj dite ku nën kambë çilen lulëkuqe,
kjeshë grue edhe pse virgjën,
sot jam Magdalena!
