Deri n’vdekjen e kangës t’prin fatkeqsia
Ditën e largon për ‘i shekull kah shpresa:
Lindi kanga përsëri e vazhdoi vet’ harresa-
Rrugës së njajtë e papërkulun mbetë Dashnia!
I kujt asht ky fell që fryn në hi nëpër botë
Dhe lulja i çelë në kohën e vet e në gur?
Bukurija ma e bukur u balsamue n’at mur-
Koha e vetme për zogun e hinit u ba e kotë!
Trupin e papamë e zbuloi vetëm gjaku e hija-
E zogu me tanë verën e murueme ra n’mendim
Me nji pikëpyetje u kthye edhe n’kryet tim!
Dashunia e madhe ajo që –pengohet
Kur para atij ma t’gjorit të gjithë k’in mbetë:
T’papërkulshëmve t’u mësohet edhe urtësija!
LEXO EDHE: Sergej Esenin: Letër grues
