Poezi nga Bertolt Brecht
Oh, ju fatzinj
Vëllait tuaj i bëhet dhunë, dhe ju mbyllni sytë!
I prekuri bërtet fort dhe ju heshtni?
Dhunëbërësi sillet rrotull dhe zgjedh prejat e tij,
Dhe ju thoni:
Ne ai na kursen, sepse s’tregojmë asnjë
Mospëlqim.
Çfarë qyteti është ky, ç’njerëz jeni ju vallë?
Kur në një qytet ngjan një padrejtësi,
duhet të ketë një Revoltë.
Dhe atje ku s’ka revoltë,
është më mirë që qyteti të humbasë
Nga një zjarr, përpara se të bëhet natë.
Përktheu: Lasgush Poradeci
—————————
Lexo edhe:
BERTOLT BRECHT: KUR DESHA PRAPË TA SHOH…
Në atë ditë të muajit blu shtator,
Nën atë peme kumbulle të re,
E mbaja atë, të zbehtën dashuri, të qetë,
Në krahët e mi si ëndërr plot hare.
Dhe sipër nesh, n’atë qiell të bukur vere
Qëndroi një re, që e pashë gjatë atje,
E bardhë, e bardhë ish, dhe tepër lart ish ngritur
Kur desha prapë ta shoh, në atë vend më s’qe.
Prej asaj dite shumë e shumë muaj
Kaluan e u shuan s’di se si.
Dhe vetë kumbulla do jetë prerë,
E po më pyete ç’u bë kjo dashuri?
Ja ku të them: Tani nuk më kujtohet,
E di, megjithatë, ç’mendon dhe ti qyshkur,
Po unë fytyrën vërtet e kam harruar,
Veç një gjë di: E putha atë dikur.
Dhe puthja vetë krejt do të ish harruar
Po të mos kishte qenë ajo re,
Atë kujtoj dhe kam për ta kujtuar
E bardhë qe dhe erdh që lart te ne.
Sot, ndoshta, prapë kumbulla ka çelur,
Ajo sot ndoshta ka të shtatin kalama;
Por reja atje u shfaq veç ca minuta,
Kur ngrita sytë ta shoh, nga era u shpërnda.
Përktheu: Petraq Kolevica
