Nga Besim Zymberi
Nuk di pse m’u kujtua në këtë agim
Kohë e përrallshme e fëmijërisë
Kur mëngjeseve të bardha në fshatin tim
Lahesha me vesën e fletëve të qershisë
Mike e kisha vapën atëbotë
Dhe gjanin verë e puthja në lumë
Me grushta ujë pija, e jo me gotë
Nga lule sapuni bëja banjon me shkumë
Kur prashisja misrin e blertë në arë
Më ngjan ta shoh fqinjin, dorën tek ma tund
-Hë, u lodhe Besim, punë e mbarë!
-Ja, edhe ky rend dhe i dola në fund…
Dhe nesër, sapo i bardhi të ketë gdhirë
Do rrëzoj dhe barin, se lule ka vënë
Shenjat janë të gjitha të një moti të mirë
Mes fluturash dua marr një sy gjumë në lëmë
Dhe derisa djersët më rridhnin gurrë
Nana drekën e bënte ngadalë
Me bukë te fryra të pjekura në furrë
Me pulë, oriz dhe një kënatë dhallë…
Pastaj, mbrëmjet e freskëta përplot qetësi
Me qindra fenerë xixëllonjash në oborrin tim
Ajo kohë e ëmbël, mes ëndrrash plot magji…
S’di se pse m’u kujtua, sot, në k’të agim…
ObserverKult
Lexo edhe:
TË MBIJETOSH NË NJË BURG SERB, DUHET QË…
…Në errësirën e zezë të ndezësh një shkëndijë
Në dëshpërimin më të thellë të gjesh një fije shpresë
Buzë vdekjes së mundimshme të qeshësh si fëmijë
Etjen e padurueshme ta shuash me një pikë vesë
Çjerrjen lemeritëse ta kthesh në melodi
Një pikë lumturi në dhembje ta gjesh
Në sy ta zbresësh qiellin dhe yjet e tij
Me buçimën e zemrës si ninullë, të flesh
Mallin, vetëm hijes sate t’ia besosh
Një letër, erës në gushë t’ia varësh
Një pikë ujë, nga lotët ta huazosh
Grilave kryeneçe një rreze t’ua marrësh
Paqen ta gjesh në frymëmarrjen e rënduar
Urrejtjen e shpifur ta përtypësh me dhëmbë
Drithmat në thërmija t’i kesh imtuar
T’ua besosh atyre shkronjat e emrit tënd
T’i lexosh ata në sy thellë, thellë shumë
Ta kuptosh çfarë duan në të vërtetë
Ata duan të bërtasësh: “Nuk jam më unë..!
Ata duan të bëhesh, siç janë janë ata vetë
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
