Ju ftojmë të lexoni një cikël poezish të zgjedhura nga poetja Adriatike Lami, shkëputur nga libri i saj i fundit me poezi “Tango në prill”, botuar nga “Pegi”, Tiranë.
Tango në Prill
Kërce me mua, ma merr dorën,
Nën hijen e hënës përpimë gjatë.
Kapërtheji këmbët si nëpër pe dëshire,
Zjarr bulëzo, ndiz me bashkën e artë.
Kërce me mua, ashtu, trup më trup,
Ngjitur sa hapi të bëhet njësh, unik,
Të shoh në sy, më drejton thellë syri yt,
Ai është muzikë e kthjellët, muzikë.
Po ç’është ky vallëzim i panjohur më parë,
Që qenia e pranon ashtu krejt rrëmbimthi!?
Më tremb epiqendra e saj e bardhë, e rrallë,
Më çmend sharmi i beftë, pasoja si stuhi dimri.
Kërce thjesht me mua, besoi hapit tim shpirt,
Aty bashkohen lumenj gjaku, mendje, zemre,
E ti i dashur, që ke vozitur lundra joshjesh pafund,
Po hutohesh pakëz nga ky përrua i vërtetë jete!?
Është tango mahnitëse ky kompozim prilli,
E re, si re bore me shkulm rrënues pranvere,
Sa shumë e duan ta mësojnë ritmin nga ne,
Ata, që mëkojnë sinkron dashuri të përjetshme.
Unë jam French-i yt
Unë jam puthja e jetës për ty i dashur,
Kulpër mbrëmjeje mbjellë në kraharorin tënd!
Largoji kohët nga njëra–tjetra, ndale atë tren.
Ëndërro vetëm me mua, jo më me kërkënd.
Oh, sa më pëlqen të jem puthja e artë, i dashur
Të përskuq si lulëkuqe çdo përfytyrim mbi zjarre,
Kur mëngjesi të vijë me mua, zgjeroje atë shtrat,
Kujtesë të mos ketë më, por vetëm të ardhme.
Sërish t’ia nisim, sërish me një puthje franceze magji.
Ashtu le të ndihet natyrshëm, e veçanta jonë, art në baltë.
Çdo gjë që ke dashur e ke përpara, i dashur, mbaje në gji,
Vështromë ti mua, pas një malli, le të shpiket një mall i ri.
Ti hyre m’u në zemër të pranverës
Ti hyre m’u në zemër të pranverës sime,
Me ritmin e saj të çmendur, por edhe të butë,
Nga ta dija unë dreqi vetë, fatin e kësaj here,
Që po na djeg të dyve, ndërsa lindim shpuzë.
Në fytyrën time fle aroma jote
Fle aroma e burrit që dua mbi trupin tim, mbi fytyrë,
Nga mbrëmë si në netët e gjata, krejt pa lirë fryme,
Eh, i dashur me brajë dashnie; mbroje këtë stinë,
Kur amësimi i paanë, ruan timen si zemër bryme
Dritë që shndrit pas shpinës sime
Pas meje drita ka hedhur krahë mbi qytet.
Pas meje ka dritë të bukur veç nga syri yt,
Dielli ruan himnin e vjetër tallës mbi retë,
E ti shpinën prej dashurisë ma shndrit, shndrit…
Dashuritë digjen si yjet, ndërsa lindin
Dashuritë lindin papritur nën hëna të plota,
Në flakë i gjen mesnata, si sonte kjo e jona,
E ndërsa përqark nuk gjen më flakëhedhësa,
Dashuritë e mëdha digjen ndër vete si yllëza.
Ujëvarat nuk shihen në mote të thinjura
S’të kam folur për ujëvarat dhe dëshirën për t’i parë,
As për magjitë, që ato mbrojnë në gjire të nginjura,
Do shkojmë bashkë kësaj vere, le të vdesë pasioni,
Ujëvarat, i dashur, nuk shihen në mote të thinjura.
Dashuri në kurth
Shpesh dashuria bie në kurthe pasioni, ikën.
Bën sikur zemërohet, rrëmujë lë pas, sfidon frikën.
Provon ajo të kalojë përmes një zjarri të ri, sërish në ferr,
Ku paqja dhe vdekja nuk janë më armike, por dashnorë rebelë.
Dashuria ime këtij prilli ka rënë në kurth, më ka magjepsur,
Çdo lule e saj lahet ndër liqenj akujsh dhe vetëm i largohet pellgut…
Mall që më ze edhe kur në dritë të syrit je
Brishtinë e kohës kur nuk jam me ty,
E shkruaj mbi trëndafila të egër,
Që të shpojnë me aroma pritjesh.
Pastaj e vuaj që s’mundem ta këpus dot,
Gjembin në kërcellin e një brenge,
Dhe të vij përballë.
Një trishtil i gjelbër këndon;
Por atëherë nuk kam fjalë,
Me mallin që sërish më ze me ty,
Edhe ndërsa të kam ndër sy!
Mos më lër vetëm në Maj
Mos më lër vetëm në Maj;
Se trembem nga vdekja dhe ikjet.
Mos më lër vetëm në Maj, burri im;
Se lumturohem tejane nga mbarsja e pranverës;
Ndihen si tërmete dridhjet.
Eh, më tej e më tej mahnitem nga lulnimi.
Po ti dëgjomë pra, mos më lër vetëm në Maj;
Se më çmend dashuria jote në këtë dalje prilli;
Se stinët kur ndërrojnë, kryqëzojnë magjitë.
Ndihen si zjarrëvënës në faj.
Edhe ikjen e ke të bukur, shpirt
Ike ti,
Edhe ikjen e ke të bukur, shpirt;
Zborakë u mblodhën në log,
Kënga tok jehoi malit të djalit.
Inatet i bëre boçe, bokërrimë,
Gladiator i lules së dashnisë,
Edhe ikjen e ke të veçantë,
Fajin ma vë mua në një shportë,
Pas këtij rikthimi,
Nuk më sheh në sy, zgjedh detaje.
Oh, i dashur çfarë ka ndodhur në ato saraje!
Shtëpia jonë është hapur në atë kanat,
Ku s’duhet të hyjë asgjë tjetër,
Veç besës së vjetër.
E, unë po hesht,
Po të lë të ikësh,
Ose të rrish pa asnjë ndëshkim,
Edhe ikjen e ke si kjo pranverë;
Hesht pra, që të dëgjohet pranvera.
Ma mbylle at’ shteg,
Shkarpinjat të zënë pragun,
Hidh përtej tradhëti e gënjeshtra,
Mos u bë preh preje,
As harpë me tel rrufeje.
Krijo një bend, të ketë edhe rrjedha.
Bëje të bukur edhe ikjen shpirt,
Të më lësh, sa më shumë begati brenda.
Betejat e fituara nga dashuria
Betejat e fituara nga dashuria, nuk janë thjesht beteja në gur;
Janë fusha të shtrira me lule të vrara e kërcej të harruar.
Era fryn aty, shtrin duart si vdekja vjen të marrë një të sëmurë,
Çfarë humb dashuria më parë, pse thonë kurrë më se ka fituar!?
Betejat e fituara nga dashuria nuk janë thjesht flamuj blu triumfi;
Janë zemër, gjak, që tunden si pije në poçe, nga fituesi e humbësi.
Por beteja jonë, i dashur, është pak ndryshe, ngjan si gacat në hi
Zbuloji me dorë, digju në to, derisa të shkrumbet prej teje djalli.
Ne jemi për beteja të gjalla, ku dashuria luan në forma zgjuarsie,
Dhe shpirti ndër ledhe kapet mat, sa herë kërkon oaze arratie,
Kur të shihemi sonte, merrja për mua njëherë, asaj kënge bregu,
Ti, zemër e ndryshuar nga dashuria, për të vetëm kthehu, kthehu.
Vendet ku pi vetëm
Të kam thënë i dashur,
Që kam ca vende të vogla, të qeta,
Ku pi pa u dehur vetëm,
Në ditë, ku reflektimi bëhet farë.
Të kam thënë i dashur,
Që ekzistojnë shtëpitë e diellit,
Ku më ruhet dashuria,
Ndërsa është në udhëtim.
Çfarë dëshiron të dish më shumë!?
Ato vende nuk t’i rrëfeva;
Sepse nuk dua të vijë ndarja,
Dhe askurrë herët vdekja…
I dashuri im, dëgjomi lutjet,
Vendet ku surb vetëm,
Janë mbretëritë e mia,
Që tashmë dua t’i ndaj aq shumë me ty!
E vjetër sa bota e dashurisë kujtesa jote
Kujtesa në mua po thyhet butë nga ti,
Si çati shtëpie me tjegulla të krisura,
Por sa më pëlqen, mrekulli kjo skenë,
Që s’kam hatërmbetje të shpallura.
Kujtesa e burrit, po zgjohet prej harrimit,
Si reliket e zbuluara nga arkeologë të zotë.
Me vraja në trup ndjenjë e burrit,
Më lër t’i prek, t’i shëroj plagë të një luani,
Ti je gjallë, nuk je baltinë jargavani.
Eh, mos m’i fshih pamjet e rralla të syrit,
Kur gënjeshtrën nuk do ta lërë mbi qerpikë,
Kështu janë ëndrrat e dashurisë, të vetmuara,
Zbukuruar prej dhimbjeve të gjata, mjegullnaja,
Po ne i dashur ia hoqëm kurorat, e thjeshtuam pamjen,
Për të luftuar në vatra të ndezura, jo vetëm nga flaka.
Dëgjomë sonte, për çdo këngë, varg, besë, hap lirie;
S’ka si e jona kudo ndaloftë kjo sagë dashurie.
Në ditët, kur mëria të rri në buzë
Ke një mundësi të hapur, ku të shkosh,
Në ditë, kur mëria të rri dukshëm në buzë;
Vendin ku më njohe, spërkate ndize shpuzë,
Eh, përqark lule hiri hidh mbi gra të tjera….
E mjera ajo, që do të të dalë në shteg,
Sa kohë që në çdo cep, fustanin tim do hedhë era;
Ja, përtej po shfaqet sërish një lumë, një breg…
Po, kur mëria e burrit të ndeshet me atë sublime,
Është ora, kur dashuria bëhet thërrime,
Ashtu do kemi një mundësi për braktisje;
Ndieji tingëllimat e shpellës në mal,
Një klarinetë var në prag,
Jehon dhe zemrën ma bën shkëmb,
Britma jote e dashurisë,
Hëëëëm, sjell ajo muzikën tënde,
Që i vë flakën fjalës sime.
Kështu jemi ne bukë e shijshme,
Gatuar ndër të shenjta mallkime.
Mos thuaj asnjë fjalë, kur unë sodis hënën
Mos më thuaj asnjë fjalë, kur sodis hënën.
Zhurma të vogla mos bëj në kthinën e veshit tim,
Harmonia e zjarrtë vesh hiret e bardha të dashurisë.
Me velat e mbrëmjes gjithë përkushtim.
Mos rreziko më kot, të prishësh magjinë e verdhë,
Në prag perëndimi të lutet për ulje në fron,
Parajsa mik, ekziston me okë, edhe në tokë,
E shokë thërret, për festat e pranverës së vonë.
E di mirë; prej kohe jam bijë e diellit dhe hënës,
E ti duhet të jesh pushtues i denjë hapësire t’paanë
Zhvishem, kridhem, kryeneçe si rosat e liqenit,
Dhe roje i bëhem atij, ndërsa varkëtarët vozisin pranë.
Mos më fol në vesh pra, po ndjej rrahjet e liqenit,
Asgjë prej burri mbi të nuk shtiret, rrëshket mbi ujë,
Reminishencat e mbrëmjeje vetëtijnë si varka të arta,
Më të magjishme se ritmi i heshtur nga paqja e lopatave.
Asnjë fjalë mos më thuaj, kur dialogoj me natën,
E roja si djall mbi liqen, ndjell shiun, zgjon klithmat,
Më tremb fjalë e tij si mallkimi, kur ndërrohen stinët,
Kur njeriun e zë mat dhe shiu, që fillon ashtu imët.
Tashmë duhet të jesh aty, me gruan që do,
Është ora e bukur, kur hëna viziton shtëpinë time,
Sa larg e kam shtëpinë nga dashuria, e gjatë udha,
Dhe burrat, që s’më zgjojnë më, kurrfarë magjie.
Ç’të bëj; mos çuçuris, kur shoh hënën përmes liqenit,
Lëndina akujsh ka në skaj, ndonëse maji duket ndryshe,
Dhe qesh me ritmin e rrezeve, është mbrëmje dreqi,
Se shpirti yt te vala e liqenit tashmë zë vend e rri.
Mos më trazo, kur largem pa mendje e sodis hënën,
E dua këtë rit të thjeshtë sa buçima e një ylli,
Se bota e një femre, që strehohet nën të tilllë hënë,
Përthyhet në këmbët e dëborës te mali përbri.
E unë fatlumja, pash më pash përhap vetminë,
Parathënie të vjetra më vijnë shpejt ndër mend,
Ekzistencat hipokrite përmbyten nga gra në breg,
Me ritëm himni e krenari ecin dasmës pa pezm.
Por koha shkon dhe për mua që i dua gazmimet,
Gjumi ta bën rrethin të gjatë, sa një natë pranvere,
Të shkurtër, sa një kërcim ketri nga njëra degë te tjetra,
Po fryhet trishtimi sonte si tollumbace mbi festa.
Ti ishe aty, i padukshëm, por ulur në pjalm liqeni,
Dhe unë nuk të shihja, shqetësimi kuturis çdo gen,
Po ndjeja valën, se valë është shpirti yt i dashur
Që prej kohe të artë, mbrëmjeve zgjohet mbi liqen.
S’kam më frikë nga perëndimi, se ai përhapet shpejt,
Në një rrotullim të ri, që kur ti, para tij, si zoti rri,
Ndaj mik rasti, mos më fol në vesh, kur ai para meje joshet,
Është bota ime, që rrotullohet në zemrën e diellit.
Pas dashurisë tënde, shkërmoqet çdo ngacmim burri
Sonte në këtë orë, kur nata bie më e qetë se kurrë,
Dhe s’ka më asnjë ogur për t’u parë në një yll,
Kur në vendin e takimit, një qen ishte ulur në gjunjë,
Dhe priste ledhet e tua, si mbreti në pyll,
Si asnjëherë mbaj në duar një fije bari korije,
Dhe po të bëj i dashur një deklaratë dashurie;
Erdhi me ty pranvera, gjithçkaje u dhe shije.
Gjoksin e shpërtheu fort, si grua u hepua,
Po kaq fort i hovi lulet edhe në pllaja t’veçuara,
Mbylla sytë siç më the, para teje i hapa e shtangur…
Unë jam gruaja jote, pushtuese e çdo kohe,
I parcelave të zbukuruara në shpirtit tënd.
Që nga sonte i ke të gjitha këtu, hape krenarinë;
Preke në prehër; frikën, dëshirën, çmendurinë.
Nuk di sa të vërteta thua, por di që mbrëmjen
E pret me mua, ndaj mos ik para atij mëngjesi,
Të shohësh atë grua, që e ktheve si e doje.
Ta njoh zhurmën e vogël të shenjës mbi pistë,
Ndërsa pret pasionin të falet në një tjetër kishë.
Fjala si shtizë, sjell dilemën e mbjellë në heshtje,
Dhe e gjitha e jona bëhet si bisha e zbutur ndër leqe.
Oh, duhet të dish çfarë ndodh, ndërsa shkon,
Për besë të kureshtisë dhe atij fruti ende të njomë;
Sa shoh një tjetër burrë, gacat e tua shpojnë kujtesën time.
Dhe ata para meje shkërmoqen në zgjime.
Më shkatërrove shpirt, për të gjithë dashuritë e burrave,
Që pas porte thurin plane, për pritat e bukura të udhëve
Çfarë ndodhi me ne drizak mali
Çfarë ndodhi me ne drizak mali,
Që në mes të verës mban në dorë një pengash acari!?
Mban mend, kur u ndeshëm si udhakë dashurie!
Thyenim pasqyra, ku asnjë pëveç nesh të mos shihej.
Dielli verbonte edhe natës kur perëndonte,
Se në zemër kishte krijuar bloje fjale të pathënë.
Çfarë ndodhi me ne?
Që s’mundëm të zotëronim ardhjen tonë?
Dhe u bënë fjalë e ikje shtrigë jehonë.
Pas porte dëgjohej një troktje e fortë.
Ishte fatina e dashurisë, që kthehej me një shportë.
Nuk i dua të mirat e asaj dore!
Kthehu nga unë, mos të të zërë mallkimi, që nuk e more.
Eh, çfarë ndodhi pas kësaj si pas një bekimi?
Sytë i bëmë yje, ashtu erdh’ gjëmimi
U përplasëm, sa dhimbja e shkuar na u kthye në gëzim,
Me duar endëm fjalë, fjalë të pathëna kurrë,
Derisa një ditë si në një aksident fatal,
Trupat tanë u pleksën në një drizë të hollë.
Gjaku nuk reshti, ishte aq i kuq,
Sa shenja la në gjithë këtë udhë mungese.
Të prita atij mëngjesi, siç pritet shpresa.
Edhe ti më prite, në ikje të çakërdisur,
Në inate si një makth, bëre plane mëkatesh.
Por ndalu i dashur, mos kërko kopshtije,
Kur zemrat tona, janë parajsë dashurie,
Sa edhe ferrin zbukurojmë, e bëjmë pa faj.
Se dashuria e vërtetë, nuk paralajmërohet nga asnjë far.
Çfarë ndodhi me ne në këtë ikje?
Se di as zoti. As filozofët e kohërave.
As ne se dimë, prilli i jetës sime,
Se dashuritë e mëdha kanë një sekret,
Fiken dhe ndizen nën hije mrizesh.
Jemi kthyer të dy në shkëmbinj mallesh,
Që rrinë në shpella pëllumbash,
Dhe nga goja lëshojnë shkarpa zjarresh.
Nëse ne të dy ngjajmë, bota shkoklet!
Ne të dy jemi krejt njësoj i dashur, mos u çudit;
Ulemi në të njëjtën kafe, kush të mbërrijë i pari,
Ndajmë mëngjeseve të njëjtën mbresë në mërzi,
Dhe pak më vonë nën sharm mbrëmjeje,
Edhe të njëjtën magji…
Oh, paskemi si askush tjetër tepër kimi;
Kështu ti fal nxitimin tim naiv gjithë kureshtje,
Dhe unë burimin që të ushqen me epshe.
Flasim shumë dhe pas një fjale zihemi si në grep,
Përplasen dallgët e shpjegimeve, me tepricë në sy,
Aty për aty përmbytemi, det fjala nga djersa jonë,
Kur e shkuara del befas si zanë nga ndonjë kuti.
Oh sa ngjajmë i dashuri im, dhimbjet i kemi bri më bri,
Gishtat lëvizin ndër teka uni dhe peshat i mbajmë aty
Si të rritur që duam të jemi ende fëmijë.
Pjekurinë si fruta stine shtrydhim në buzë,
Dhe ndizemi befas nga e njëjta shpuzë…
Të besoj aq shumë, kur dëgjojmë të njëjtën muzikë,
Ashtu gojë më gojë,
Nën trup duam fort të njëjtën shtrojë.
Vera e kuqe mbaron gjithnjë me një gllënjkë fund,
Dashurinë dhe shpresat asnjë ligësi s’na i mund.
Ulemi enkas në frone, ku secili tjetrin sodit aq mirë,
E gjuha e trupit njësoj na shkoklet në flokë.
Të njëjtën ëndërr sodisim në një bimë,
Por, kur dikush i njohur kalon në rrugën tonë,
Buzëqeshim nga humanizmi që në sy na ndrin.
Po pse hëna e plotë na rrëfen të njëjtën dëshirë,
Dhe ata që më s’janë na vijnë kaq ogurmirë!?
Më ke kthyer frikën se gjërat e shenjta humb,
Më ke bërë më shumë njeri, qenie kristal pafund.
Ashtu më shih me besim të ngritur në teh shpate,
Po të thërras të vish tani, mes sqimës sate.
M’u kujtua, njësoj grindemi nga detaje që trurin vetëtijnë.
Pas saj unë e di, që do vish dhe ti e di, që unë të pres në dritë,
Falim dhe ndalim shpatat, kur dashuria na rri në majë…
I dashuri im, balë bardhe, dëgjomë vetëm njëherë;
Ne që duhemi çmendurisht, patjetër do të ndryshojmë shtjellë,
E në qofshim njësoj bashkë, do ujisim këtë pemë të sapombjellë.
Po dal pak, të thith ajër të pastër maji,
Por fryma jote më rri si mjegull në velëz,
Ku aromat shpërthejnë sapo t’i prek…
Ne të dy i dashur jemi krejt njësoj;
Duam përgjigje të paanë në zemrën e pikëpyetjes,
Detajet i bëjmë porta e qiejt i plasim ndër duar si aorta.
S’duam ura, as varka e as shkallë, le të mbahet nga zemra ndjenja.
E rrallë është ajo që na ndan, klasike si filmat e kohëve më parë;
Por ne, i shtrenjti im, jemi njerëz kaq të vërtetë,
Ndër duar na shkërmoqet e ndër sy na zbukurohet dashuria.
Veç në një gjë jemi ndryshe; unë qaj si grua nga një lajm iri,
Por ti qan si burrë nga humbjet në shpirt,
Të dy e dimë;
Pas kësaj le të iki e qetë në çdo perëndim,
Sidoqoftë e jona, ka gjithmonë kthim, kthim.
Jetëshkrim
Adriatike Lami lindi në vitin 1972. Është diplomuar për Gjuhë shqipe – Letërsi në vitin 1994, (UT). Studime pasuniversitare (SHPU – UT),2005. Studime Doktorale–në vazhdim (QSA).
Ka punuar si specialiste e arsimit parauniversitar, e njohur dhe me përvoja ndërkombëtare në fushat e; mësimdhënies, inspektimit, trajnimit, hartimit dhe
vlerësimit të testeve të standardizuara, drejtimit e menaxhimit të shkollës. Gjatë disa viteve ka dhënë mësim në degët e mësuesisë në universitet. Aktualisht drejton prej disa vitesh një institucion të arsimit parauniversitar privat, (Shkollën Woodrow Wilson).
Është bashkëautore e disa teksteve mësimore të gjuhës shqipe dhe letërsisë për arsimin parauniversitar.
Është autore e mjaft botimeve metodike në fushën e mësimdhënies dhe drejtimit të shkollës. Aktive në portale me shkrime dhe opinione për arsimin, të drejtat e fëmijëve, etj.
Adriatike Lami është autore e 8 librave me poezi dhe poema. Ka botuar në shtypin e kohës që në vitet ‘88-‘90. Libri i saj, “Burri që më do mua”, u përzgjodh ndër 5 librat më të mirë për vitin 2018. Ka fituar disa çmime. Poezia e saj vlerësohet si poezi e dashurisë,
që ringjallet nga humbja dhe kujtesa. Dallon edhe si poezi e përjetimit të drejtpërdrejtë, që përmes vargut të lirë, rimave të brendshme dhe ndonjëherë filozofisë, krijon empati tek lexuesi. Spikat për figuracionin e pasur, forcën medituese, gjatësinë e vargut,
që shkon deri në prozë poetike.
Për lexuesin…
“Tango në prill”, ndez pasionin nën Hënën e plotë prej nga dashuria lind papritur.
Mahnitës, harmonia e tangos në muzikë e figurë; mrekulli, ritmi i shpirtrave të përputhur në stinë lulnimi.
Në tangon e pranverës nuk ka shumë rëndësi të luash saktësisht lëvizjet e detajet e figurës së duhur, por të ndjesh frymëmarrjen e tjetrit, rrahjet e zemrës së tij; melodia e tangos si dhe ligjërimi poetik përfigurojnë valëzimin e zjarrtë të shpirtrave e më pas të trupave të lidhur. Unik artikulimi i tangos, nuk ka nevojë për kurse, lind befasisht prej shpirti, sapo përballë të jetë njeriu i duhur, i cili tërheq e drejton kërcimin që endet për t’u pëlqyer.
Tango e bjerr fjalën e vlerën e saj, duke e shumëfishuar e ngjeshur në melodi e ritme mes partnerëve plot dashuri për jetën, që në heshtje zënë vend e rrinë përballë në kërkim të tjetrit; kërkim e zbulim, njohje e vetënjohje në dialog me Hënën, me të njëjtën dëshirë. Tango është ligjërim zbulues, pafundësi zbulimesh dhe etje për të mos humbur asnjë shije. E pafuqishme fjala, kur fytyrat e heshtura vëzhgohen e kryqëzohen e marrin e japin dritë deri sa të ndizen në valëzim me një tjetër kod komunikimi; e pafuqishme fjala ndaj ritmit të tangos, që i hap shtegun lektisjes së figurës së shpirtrave të përkitur.
Poezia e A Lamit shkëputet nga vjeshta e dëbora, kapërcen stinët e vetmisë së ftohtë e të përhimtë në jehona erërash të vjetra; përmbyset poetika e saj, gjurmë e së kaluarës zbehet e davaritet e në përhumbje kërkohet harrimi. Në lojën mes kujtesës e harresës vetëpërcaktohet e ardhmja (Kujtesë të mos këtë më, por vetëm të ardhme) në një përfytyrim të bukur kërcim- premtimi mes partnerësh idealë, në një tjetër shtjellë, për të ujitur pemën e sapombjellë.
Jetë e paqtë në strehëza të diellta në këto poezi që lidhen nga ligjërimi erotik si bashkim, gjallëri, mall, kënaqësi, zjarr e frymë zjarri, ëndërr, verë e kuqe, magjepsje, dritë, çudi … E bukur thyerja e ngjyrave dhe e ndjesive me poezitë e mëparshme …. i bukur dhe i fuqishëm artikulimi poetik nga ajo që vdes për fjalë, fjalë të arta shpirti dhe ai, që po aq mjeshtërisht, në heshtje, i mbush me imazhe dhe muzikë. Është tango, romancë e stinës së artë, valëzim i panjohur më parë, që qenia e pranon ashtu krejt rrëmbimthi…
Prof. as. dr. Lili Sula
Libra të botuar nga Adriatike Lami
• 7 Prajmet e udhës sime. Poezi dhe poema, 2003
• Lulnimi i mureve. Poezi dhe poema, 2005
• Krilla t’kuqe dhe burra t’huaj. Poezi 2007
• E re, Reja jote. Poezi 2008
• Në Shtator bëhet verë. Poezi 2010
• Ne flasim për dy botë të ndryshme. Poezi 2015
• Burri që më do mua. Poezi dhe poemtha, 2017. (Përzgjedhur në 5 librat më të mirë në vitin dhjetor 2018 nga Ministria e Kulturës.)
• Ti, Syri im i dëborës. Poezi dhe poemtha, 2018
ObserverKult
